Nieuwsbrief N° 87, april 2024

By Ilse van den Oetelaar, 13 april 2024

Nog een weekje en dan is  de Hobodogs wandeling waarbij Mayte en Mari Carmen van Puntanimals aanwezig zijn.

• • Afgelopen weken zijn de volgende honden geadopteerd. Raya hoefde niet lang in het opvanggezin van Katrien te verblijven want al snel meldde zich een fijn adoptiegezin. (Het zusje van Raya, Mia, is nog ter adoptie). Ook Katty kon het adoptie-gezin van Marie verlaten want ook voor haar werd een eigen plek gevonden. Setter Urano wachtte enkele maanden bij Monique maar ook hij is nu geadopteerd. Heel blij zijn we dat Alba geadopteerd is. Deze hond heeft heel lang in het dodingstation gezeten en daarna nog een lange periode in een betaalde opvang via HADA. Ze was hun ” langst-zittende” hond, maar daar is nu een eind aangekomen want ook Alba is geadopteerd en gaat wonen op Texel. Peta, een leuke ruwharige Podenco is ook inmiddels afgeleid vanuit Spanje (haar broertje Zeta wacht nog in de shelter op een eigen plek). De Bretonse Spaniel Talavante werd gelukkig opgemerkt door echte dierenvrienden en daarom mag ook hij binnenkort Spanje verlaten. Net als Talavante is waterhond Bala al wat ouder maar dat maakt hem niet minder welkom in een adoptiegezin waar al een Hobodog woont. En dan Nurk. Dit schattige hondje verbleef in het opvanggezin van Linda toen bleek dat hij een afwijking had aan zijn motoriek, veroorzaakt door een waarschijnlijk nooit opgemerkte oude breuk. Er volgde een operatie en een lang traject van revalidatie. Maar hartendiefje Nurk wist de zus van Linda voor zich te winnen en inmiddels is hij nu in zijn Forever-home. Voor Terry vonden we een nieuw adoptiegezin want helaas kon hij door omstandigheden niet langer in het adoptiegezin blijven waar hij al een paar jaar verbleef.

 

• • Minder gelukkig verliep de adoptie van Tao. Deze grote goedzak was geslaagd voor kattentest hier in Nederland en toch ging het al snel na adoptie mis. In goed overleg werd besloten om een andere plek voor hem te zoeken. Dus mooie Tao is weer ter adoptie!

 

• • Ook nu weer aandacht voor de opvanghonden.  We blijven Selva vernoemen als opvanghond ook al denken we dat de kans heel klein is dat er een geschikte plek voor haar komt, een plek waar er net zoveel begrip voor haar is als in het opvanggezin van Diane.
    Ook voor Bella, de prachtige boldercollie-mix zoeken we een passende plek, want Bella heeft veel trauma’s en dat vergt een bijzonder aanpak en omgeving.
    En dan de andere opvanghonden (met een kleiner rugzakje).
    Allereerst Bandolero, deze kleine, bescheiden, galgo-reu wacht op en plek die goed aansluit bij zijn karakter, het opvanggezin kan u er alles over vertellen.
    Podenco  Mia is enige weken in het opvanggezin en het gaat goed met haar, ook nu haar zusje geadopteerd is. Ze kan zich heel goed aanpassen aan de nieuwe omstandigheden.
    Ook Tury is een mooie Podenco die op een eigen plek wacht, ook al heeft zij het ontzettend naar zijn zin in het opvanggezin.
    De lieve galgo Mori is goed opgevangen in het gezin van Ann. We hopen ook voor haar een fijne plek te vinden.
    En dat geldt ook voor de galgo die in Spanje in hetzelfde hok zat als zij: Gadea. Gadea blijkt werkelijk een droomhond en alles wat je hoopt als je een galgo adopteert. Zij verblijft nu bij Mieke en Paul.
    Voor Mojito loopt er op dit moment gelukkig een aanvraag en we hopen dat deze bodeguero snel geadopteerd zal worden.
    Zoals hierboven geschreven: Voor Tao moeten we opnieuw op zoek naar een adoptie-gezin, en dit keer zonder katten. Op onze website ziet u heel veel foto’s en filmpjes.
    Dat geldt ook voor de laatste twee van dit rijtje: Capone en Zhorin. We zoeken voor Zhorin een adoptiegezin dat maar een ding wil: een fantastische hond waar je een fijne band kunt opbouwen, want dat is wat Zhorin zoekt: een maatje om samen door het leven te gaan, een baasje waar je voor door het vuur gaat!
    Voor Capone zoeken we een adoptie- of opvanggezin want eind van deze maand kan hij niet langer blijven op de plek waar hij nu is. Capone is een prachtige, chocoladebruine, ruwharige mishond die inmiddels al heel veel geleerd heeft. Bekijk vooral zijn foto’s en filmpjes!
    Binnenkort komen er nog wat honden vanuit Spanje hier in opvang. Hou onze website in de gaten!

 

• • Volgende week 20 april is de hondenwandeling van Hobodogs. Daarbij zullen van Puntanimals Mayte en Mari Carmen aanwezig zijn. Meer info in onze vorige nieuwsbrief.  Als u wilt komen stuur ons dan een mail zoals aangegeven in het bericht. Opgeven voor de lunch moet vóór 17 april!

 

• • We zijn nog altijd druk bezig om een goed transport te vinden voor de honden die vanuit Spanje komen. Inmiddels hebben we met verschillende transporteurs contacten gelegd en we hopen binnenkort te kunnen melden dat we en samenwerking zijn aangegaan met een van hen.

 

• • Misschien was het jullie al opgevallen: op onze Facebookpagina staan sinds kort heel veel albums van honden die ter adoptie zijn. Deze albums zijn gemaakt door Nausikaa. We zijn erg blij met haar ondersteuning!

 

• • Aandacht voor de verschillende manieren waarop u ons  financieel kan ondersteunen:
    1. U kunt een donatie overmaken op onze bankrekening en er eventueel bij vermelden welk doel u voor ogen hebt:NL89 RBRB 0954 4694 10   tnv Stichting Hobodogs.
    2. U kunt de Donatie-knop gebruiken op onze website Doneer    (en kiezen voor een eenmalige donatie of een automatische incasso aanmaken. U kunt ook rechtstreeks naar de projecten gaan  Donatie projecten. 
    3, U kunt een account aanmaken op Teaming. Op teaming kunnen u allerlei goede doelen vinden die u voor 1 euro per maand kunt steunen. Hobodogs is daar een van, maar u kunt ook de organisaties vinden waar wij mee samenwerken. Elke euro die u mannelijk doneert komt volledig bij ons terecht.
    4. U kunt ons steunen door uw online inkopen te doen via Sponsorkliks. Op die manier gaat er een klein deel van het bedrag dat u besteed heeft naar onze stichting. Het kost  u niets extra’s!

 

 

• • En dan is het weer zover. De Column van Mieke met daarin aandacht voor het gemis van je hond na overlijden.

Ik mis je

Het is vrijdagmiddag 15.20u.

Het is 3 weken geleden dat we afscheid van je hebben genomen.

En ik mis je Bep, ik mis je verschrikkelijk.

Ik mis je op heel veel momenten.

’s Ochtends als we beneden komen staan de jongens altijd meteen op en lopen met Paul naar de garage. Jij draaide je dan nog een keertje op je andere zij. Nadat ik de gordijnen had open gedaan kriebelde ik je onder je kin en dan stond je langzaam op. Even rekken, even strekken, even geeuwen even staartje in de kwispelstand zetten en dan huppelde je naar de garage.

Elke ochtend marcheerden we in marstempo naar jouw vaste plekje waar je je ochtendplas deed. Daarna keek je om en bleef je wachten tot de jongens met Paul er aan kwamen. Waren die gearriveerd dan huppelde je tot aan de bushalte waar we altijd oversteken. Ook daar bleef je staan en hield je goed in de gaten waar de jongens bleven. Nee, alvast oversteken mocht niet van je. Probeerde ik het toch dan zette je de handrem op je onderstel en kreeg ik je niet meer in beweging. Waren de jongens ook klaar om over te steken dan moest ik je goed in de gaten houden want dat verkeer gevaarlijk is, nee, daar had je geen enkel besef van.

Eenmaal aan de overkant zette je flink de pas erin om snel in het bos te zijn. Vijf kilometer wandelen door het bos. Elke ochtend. Ooo, wat genoot je daarvan. Overal snuffelen, ruiken, je neus in duwen, een plas druppelen over lekkere luchtjes. Een wandeling naar het bos hebben we tot de laatste dagen voor je dood kunnen maken. Weliswaar ingekort maar je hebt kunnen snuffelen.

Nu je er niet meer bent sta ik in mijn eentje stil op alle plekken waar je bleef wachten op de jongens. Je was zo aan ze gehecht. En ook aan Paul. En aan mij ook.

En wij waren allemaal gek op jou. We hielden van je. Heel veel hielden we van je Beppie.

Toen je bij ons kwam had je een hard leven achter de rug. Je was het niet gewend dat iemand voor je zorgde. Niet alleen zorgen voor eten en een warm bed maar minstens zo belangrijk: zorgen dat je je veilig voelde. Je was gewend om alles zelf op te knappen. In je eentje heel veel kinderen groot gebracht. Ik weet zeker dat je ze hebt beschermd tegen alle mogelijke gevaren.

Dat je na jaren zomaar werd afgedankt en daardoor een zwervertje werd, heb je nooit kunnen verwerken. Heel lang werd je blij van elk klein wit bestelautootje, dat besnuffelde je opgewonden omdat je zeker wist: mijn baas komt me halen! Nee, helaas, je baas was je waarschijnlijk allang vergeten. Het heeft bijna 1 jaar geduurd voordat je erop vertrouwde dat wij je zouden beschermen tegen elk gevaar. Ik hoefde steeds minder te zeggen dat je niet moest schelden als we grote donkere honden tegen kwamen.

Zomaar onverwacht op een zonnige herfstochtend kwam je tijdens het ontbijt naar ons toe gelopen. Je duwde je neus tegen Paul zijn hand en die hand begon je als vanzelf te aaien.

We waren stomverbaasd maar meer nog ontroerd. Dit werd een vast ritueel waar zowel jij als wij elke dag enorm van genoten.

Waar je ook ontzettend van genoot was de warmte van de zon.

Als je bij de tuindeur ging staan betekende dat je in het zonnetje op de bank wilde liggen.

Dan tilde ik je daarop, dekentje erbij en dan knorde je van genot.

Lange tijd durfde je niet uit een bak te eten. Paul heeft je vaak uit zijn hand laten eten.

Pas de laatste paar maanden durfde je yoghurt uit een plastic emmertje te eten.

En als ik een la van een kast open deed rende je onmiddellijk weg. Waarom je daar bang voor was hebben we nooit begrepen. Maar we hielden er rekening mee. Natuurlijk!

Plotseling en toch wel vrij onverwacht ging je gezondheid achteruit. We hadden wel in de gaten dat niet alles meer soepel en makkelijk ging. De ochtendwandeling hadden we al ingekort.

De rest van de dag maakten we een kort ommetje alleen met jou. Dat betekende stiekem met de jongens naar de garage sluipen. Want zodra je merkte dat Paul met ze uitging, stond je snel op en wilde je mee terwijl je dat eigenlijk niet meer kon.

De laatste dagen sliep je veel. Bijna de hele dag.

We wisten dat je hart en longen niet goed meer werkten en zonder het hardop uit te spreken beseften we dat het afscheid dichterbij kwam.

Je afscheid is nu precies 3 weken geleden.

Het is vreemd dat je er niet meer bent Beppie.

Wat ik je nog wil zeggen: het was heel bijzonder om mee te maken hoe jij je zo dapper en moedig durfde over te geven aan onze zorgen. Ons durfde te vertrouwen.

Zelfs zo onvoorwaardelijk durfde te vertrouwen dat je om aaitjes kwam vragen.

Dat was een groot cadeau Beppie, echt waar.

Dat wij nu tranen tekort komen betekent dat je heel veel betekend hebt en belangrijk bent geweest voor ons. Dat is ons cadeau aan jou Beppie.

Nee, je kussen zal niet leeg blijven. Dat zou je niet willen.

We kennen je voldoende om te weten dat dat je het liefst zou willen dat er ooit weer een afgedankt zieltje op jouw kussen kan uitrusten.

Dag lieve onvergetelijke Beppie,

ik miste je vorige week, ik miste je gisteren, ik mis je vandaag, ik zal je morgen missen.