Nieuwsbrief N° 23, December 2018

By Ilse van den Oetelaar, 14 december 2018

We hebben een hele drukke maand achter de rug met veel adopties.  En we hebben een mooi verhaal over Manya

• We beginnen met de adopties. Waterhonden ( of mixen) staan doorgaans maar kort op de website, er melden zich meestal veel mensen voor hen. Deze maand werden er drie geadopteerd: Bruno, Rosa en Whoopi.  Ook werd Hera geadopteerd en langzitter Molly. Nadat haar pups waren geadopteerd, werd ook Cleo geadopteerd en ze kon samen met haar pups afreizen. Ook voor het pupje Viruta meldde zich een adoptant. We kregen heel veel reacties op onze oproep voor een adoptant voor Ariel , de basset, en de adoptie was snel een feit. Ook Logan had geluk. Eerder ging een adoptie niet door, maar nu mag hij toch gaan uitkijken naar zijn eigen mandje. Ook voor herplaatser  Miri werd een adoptant gevonden. Evenals voor herplaatser Zara.  Voor mooie Sidra meldde iemand zich die helemaal verliefd op haar was. En tenslotte sluiten we af met een waterhond-mixje: Aliza, ze werd samen met 5 broertjes gevonden en voor haar hebben we een eigen plekje gevonden.
• Aandacht voor de honden die nu in opvanggezinnen verblijven. Allereerst hebben we daar Luca, een leuk en energiek podencootje. Fernanda, de wat oudere zwarte herder-mix die positief op Leishmania, heeft het erg naar haar zin in haar opvanggezin. Ook Lassie verblijft in een opvanggezin, maar ze blijft erg kwetsbaar en er zijn nog altijd vraagtekens rondom haar gezondheid maar hopelijk kunnen we binnenkort meer hierover melden. Sil verblijft sinds 9 december in een opvanggezin. Sil is een probleemloos, ouder, maar actief hondje. En sinds 14 december verblijft ook Nata in een opvanggezin. We hopen binnenkort updates te kunnen geven over de opvanghondjes
• Het bijzondere verhaal van Manya greep ons aan: Manya kwam, samen met een ander hondje, in de shelter terecht nadat hun baasje overleden was. Hun baasje was een dakloze man die regelmatig in leegstaande panden sliep en ook soms in een kraakpand. Het andere hondje werd vrij snel geadopteerd maar Manya had minder geluk want door haar grijze snuit dachten de meeste mensen dat ze al een oude hond was, maar in werkelijkheid was ze pas 4 jaar oud. Manya paste zich snel aan aan het leven in de shelter, maar wel leek ze elke dag een beetje somberder te worden. We ontmoetten haar tijdens ons bezoek aan de shelter en ze maakte een gelaten indruk. Omdat Manya erg op mensen gericht was, was de verbazing des te groter toen ze ontsnapte. Nooit eerder maakte ze aanstalte om weg te lopen, maar op een dag was ze plotseling weg. Alle vrijwilliger hielpen met zoeken en uiteindelijk werd ze teruggevonden in het kraakpand waar ze eerder was geweest met haar baasje. Ze leek erg op haar gemak bij een van de mensen die daar verbleef en toen de vrijwilligers haar daar op gingen halen, wilde ze liever niet mee. Eenmaal terug in de shelter stopte ze helemaal met eten, ze trok zich terug onder een tafel of stoel en werd steeds treuriger. Vrijwilligers vreesden voor haar leven. De man die voor haar gezorgd had, de dag en nacht dat ze ontsnapt was, informeerde regelmatig naar haar en gaf aan graag voor haar te willen zorgen. Maar zijn omstandigheden waren niet ideaal: geen vaste woonplek en weinig financiën. Na lang beraad werd er besloten om Manya te laten adopteren door deze man. Er werden goede afspraken gemaakt met deze man: de vrijwilligers zullen hem regelmatig bezoeken en staan hem bij als er medische zaken  nodig zijn. En zo werd, na sterilisatie, Manya verenigd met deze man. Na een paar dagen gingen vrijwilligers kijken en toen zagen ze dat Manya eindelijk weer een eigen baasje had. Ze wilde eerst niet naar de vrijwilligers toe komen maar de stem van haar baas maakte dat ze  opstond. Een bijzondere adoptie!