Nieuwsbrief N° 94, november 2024
In deze nieuwsbrief vindt u, naast de honden die geadopteerd zijn in de afgelopen maand ook het trieste verhaal van een overleden Hobodog en natuurlijk de Column van Mieke
- Geweldig goed nieuws uit het opvanggezin van Mieke en Paul want lieve Cubana mag bij hen blijven wonen. Dit galgo-teefje had zo’n zwaar leven achter de rug dat ze het verdiende om nu eindelijk ergens welkom te zijn en te blijven, lees haar verhaal in de column van Mieke, onderaan deze nieuwsbrief. Ook Maracuyo, een galgo-reu die al een lange tijd onopgemerkt in de Spaanse shelter verbleef is geadopteerd. Hij is tijdelijk in het opvanggezin van Maudy geweest en zo kon het perfecte adoptie-gezin gevonden worden. Voor kleine Alma kregen wij verschillende aanvragen, zo ook van Nederlanders die veel tijd in Portugal doorbrengen dus zij konden Alma zelf gaan ophalen bij de shelter. Khala was al geadopteerd maar dit leek geen beste match te zijn. Dus ging zij terug naar het opvanggezin van Jannette. En afgelopen periode is ze opnieuw geadopteerd en we hopen dat zij nu eindelijk haar forever-home gevonden heeft. Bijzonder blij zijn we ook voor Lobita. Deze prachtige Mastin-teef verbleef, samen met haar broer Thor, al bijna heel haar leven in een door Lian betaalde opvang. Haar enthousiasme en blijheid heeft ze gelukkig niet verloren. En nu kan ze gaan aftellen tot haar verhuizing naar haar adoptiegezin (en we hopen dat Thor ook snel kan gaan verhuizen). En we vonden nóg een thuis voor een Mastin. Ragnar werd in voorjaar 2023, samen met een andere Mastin (Rolo) is zeer slechte conditie aangetroffen op een troosteloze plek. Gelukkig werden ze gered. Rolo is ongeveer een jaar later overleden en Ragnar bleek aangeslagen achter. Maar nu mag ook deze prachthond Spanje gaan verlaten.
- Zoals hierboven geschreven zijn wij erg blij voor Lobita, maar helaas gaat er een erg triest verhaal aan vooraf. Het verhaal van Donna, een prachtige hond die een aantal jaren geleden haar intrek nam bij haar adoptiegezin. We ontvingen van het adoptiegezin het volgende bericht.
Ons eerste Mastin Espanõl, een succesverhaal met een triest einde.
In zomer 2021 kwamen we na het overlijden van onze Mona (16) op de website van Hobodogs uit. Ik had tegen mijn vrouw gezegd: Zoek jij er maar één uit, ik vind het allemaal goed. In onze relatie kwam ik met hond in haar leven waar voorheen alleen katten in voorkwamen. Ze was totaal gevallen voor het leven met hond en alles wat erbij hoort. Haar eerste hond ging ze dus uitzoeken zonder mijn bemoeienis.
Ze werd totaal verliefd op Donna, stond op de website als herdermix, teefje, 26 kg. Oké, moet lukken dacht ik. Toen Donna na enkele weken in Nederland arriveerde zag ik al snel dat ze geen 26 kilo woog en ze had weinig van een herder weg zoals we herders visualiseren.
De eerste paar dagen waren het gebruikelijke gebeuren met een hond die in een nieuwe omgeving komt, flink poep ruimen, kleine stukjes lopen, hond rustig laten wennen. Stukje lopen was al een uitdaging genoeg want ze stelde het breekpunt van de riem flink op de proef, alles was nieuw. Gras leek nieuw voor haar, alle geluiden ook, alle vogeltjes en grotere insecten…… zelfs dwarrelende blaadjes waren een aanleiding om met haar 45 kg uit het niets flink te versnellen en een niet oplettend baasje de armen bijna uit de kom te trekken. Altijd alert zijn dus.
We hadden een grote hondenmand staan maar daar was madam met geen mogelijkheid in te krijgen, ze had besloten op de bank te gaan wonen en als wij ook op de bank wilden dan moesten we een wilde knuffel en likpartij op de koop toe nemen. De oudere stoffen bank gaf al snel aan dat deze het niet ging volhouden dus madam kreeg een buffelleren hoekbank ( waar overigens nog steeds dezelfde regels voor golden)
Aan de lijn lopen……om een lang verhaal korten te maken hebben wij ons maar aangepast aan haar. Nog wel geprobeerd om op hondentraining er verbetering in te krijgen, zo’n trainig met veel beloning. De hondensnoepjes nam ze graag aan en soms liep ze netjes “naast”. Waar andere honden naar elkaar aan het uitvallen waren lag ons Donna rustig met haar kop op de grond de boel te observeren, het kon haar echt niet boeien om mee te gaan blaffen of wat dan ook. Waar ze geen zin in had of het nut niet van in zag deed ze gewoonweg niet. Betaald voor 10 lessen en na 3 lessen gaven we het op. We accepteerden dat ze anders was.
In huis functioneerde ze goed, wel erg ondeugend. Ook de kat moest het ontgelden, deze was gewend dat ze honden kon domineren maar dat ging bij Donna niet op. Niet dat ze de kat iets deed, ze wilde gewoon spelen. Zelfs als de kat vanaf de vensterbank meerdere tikken aan haar gaf dan gaf ze geen krimp met een blik van: is dat alles wat je in huis hebt? Eindresultaat was dus dat de kat als een groot stuk chagrijn bovenin haar kattenpaal zat als Donna in huis was en Donna haar steeds leek te vragen of ze kwam spelen.
Met wandelen viel al snel op dat ze bijna dwangmatig door alle plassen aan het lopen was, water was alles voor haar. Ook naar de waterstraal happen, welke waterstraal er dan ook te vinden was.Na enkele maanden, toen we het aan durfden, hebben we haar bij een ven in het bos losgelaten waarna ze wel een half uur tot buikdiepte door het water heeft gelopen. Bij iedere gelegenheid moest en zou ze het water in maar ze durfde nog niet diep. Later, in de zomer, ben ik meegegaan in het water. Een plas die langzaam dieper werd. Op een gegeven moment raakten haar pootjes de grond niet meer en ontstond een EUREKA!!!! moment, ZE KON ZWEMMEN!!! Sindsdien ging ze overal zwemmen, zowel om de stok te halen als dat ze zelf “even een baantje ging trekken”.
Ik heb in mijn leven meerdere grote honden gehad, altijd honden uit het asiel die weinig kans hadden. Mijn ervaring was dat ze na ca. 3 maanden zich gingen binden en de communicatie beter wrd. Met Donna ging dat echter niet op, we hebben zelfs tests gedaan of ze misschien doof was ofzo. In gedrag was ze totaal eigenzinnig, niet vervelend ofzo maar er was “iets”.Ik kwam er niet uit, mijn vriendin had er weinig erg in, was ahw haar eerste hondje en ze accepteerde Donna gewoon voor wie ze was, beetje gek maar keilief.
Op een dag keken we in haar paspoort en viel het kwartje, het was geen herdermix maar een Spaanse Mastin. Veel info viel er niet over te vinden maar een paar sleutelwoorden vielen op hun plek. Ten eerste geen “hond”hond die je kan africhten en je wil pleasen. Ze zijn eigenzinnig en masken hun eigen beslissingen, zijn zelfstandig en accepteren je als maatje, niet als baas. En nog een hele lijst met prachtige eigenschappen. Voor ons een opluchting; er was helemaal niks mis met haar of met onze poging tot opvoeding, het was een Mastin!! Lompe knuffelbeer met grappen en grollen.
Daarna ging het snel een stuk soepeler, hechten ging met sprongen, ze kon duidelijk aangeven wat ze wilde en wij trokken ook onze grenzen die ze vaak nukkig accepteerde. Ze zocht nooit confrontatie met andere honden, maakte een hond haar ooit de pis wat lauw hoefde ze alleen te grommen en was de tegenpartij snel weg of stil. Het opjagen van dieren was puur spel, nooit deed ze ze kwaad, hooguit even tegen te grond drukken met een smijl van “kip ik heb je”.
Ik had haar vrij eenvoudig geleerd om voorin de bus mee te rijden, eerst was het spannend, daarna kon ze niet wachten om mee te gaan. 40 minuten inde auto iedere dag naar mijn zaak toe. Daar had ze bijna een hectare land om op uit te leven en als het regende kwam ze in de kas. Alle bezoekers werden uitbundig begroet, soms iets te uitbundig want ze gooide ook weleens kleinere vrouwtjes om in haar enthousiasme. Het terrein was speciaal voor haar omheind want er tussenuit naaien was toch ook wel leuk vond ze, vooral in het begin.
Ooit was ze erg geschrokken van een ruiter die ons tijdens het wandelen inhaalde, sindsdien flipte ze op paarden. Laat er nou net een manegen naast mijn bedrijf zitten. Dit gaf haar een flinke dagbesteding, onschuldig en de meeste ruiters moesten er om lachen, ze zat immers achter een hek.
Een ander dingetje waren tractoren. Het was me al opgevallen dat ze de freesmachine steeds wilde aanvallen, dan zetten we haar maar even aan de lijn want het was geen doen. Grote landbouwtractoren die langs kwamen razen lieten haar totaal flippen. Zolang ze achter het hek zat was het wel komisch hoe ze toch zo hard kon rennen met die korte pootjes en dat logge lijf, vaak door hoog gras over zachte aarde.
Tot een fatale dag, een bezoeker was net bezig om door het hek te komen terwijl een tractorcombinatie langs kwam denderen. Ze wist door het hek te vliegen en zou die tractor wel even een lesje leren, ze schoot door en werd vermorzeld onder de wielen van de aanhangwagen. ☹ Binnen een paar uur blies ze ( gelukkig thuis) haar laatste adem uit. Onze wereld stond stil, geen Donneke meer, geen knuffels, geen grappen en grollen meer.
Wij zijn er nog niet overheen, veel verdriet, gevoel van onmacht, het huis en alles verraad nog de eerdere aanwezigheid van een hond. En dat zal nog zo blijven. Eigenlijk klaar voor een nieuwe hond, en dan wel een Mastin. Donna krijgen we nooit terug maar we willen graag een dergelijke schat een warm plekje geven en tevens het gat in ons hart opvullen. Touwtje trekken, keihard in de weg liggen( stap maar over me heen) zwemmen, stok gooien, knuffelen, katten, eenden en kippen pesten, wij zijn er weer klaar voor.
Donna
- Vandaag opnieuw aandacht voor de honden die al in Nederland en België zijn en daar wachten op hun adoptiegezin. Hieronder vindt u Zhorin, Capone, Roque, Daiquiri, Holita en Kiara-Yara. De opvanggezinnen kunnen u heel veel vertellen over deze honden en natuurlijk zijn ze ook te ontmoeten! Mail ons als u vragen heeft: adoptie@hobodogs.nl
- We ontvingen een filmpje over de werkzaamheden bij de nieuwe shelter van Puntanimals. Wat fijn om te zien hoe hard er gewerkt wordt en hoe mooi de shelter wordt. Wilt u een bijdrage leveren aan de bouw van de shelter kijk dan op: Donatie projecten
- En ja hoor…. ook deze maand is er weer…. DE COLUMN VAN MIEKE!
Daar helemaal achteraan, wie is dat?
Een nieuwe vriend voor Kendall, daar waren we naar op zoek.
We kregen een video waarop tientallen mooie jongens te zien waren. Allemaal op zoek naar een veilig thuis. Ik bekeek de video meerdere keren. En steeds opnieuw stopte ik bij hetzelfde beeld: helemaal achterin het hok stond een plastic mand met daarin een zwarte galgo. Zonder hierover iets op te merken tegen Paul liet ik hem de video zien. Met de vraag welke hond hem aansprak.
Ook hij bekeek de video meerdere keren heel aandachtig.
“Wie is de hond in de mand? Een zwarte galgo is het”
“Geen idee. Ik zal eens vragen.Hij was mij ook opgevallen.”Zo is het begonnen; de zwarte hond in de mand was geen hij maar een zij.
Los van elkaar was ze ons allebei opgevallen. Wat was haar verhaal?
Al heel snel kregen we antwoord op die vraag; zoals heel veel galgo’s had ze een slecht leven gehad bij een jager die geen enkel empatisch gevoel voor zijn honden heeft.
En ja, het leven in de shelter was zwaar voor haar.We bekeken de foto’s die waren meegestuurd en we schrokken van de vele, vele littekens op haar magere lijfje. Maar het allerergste was de trieste blik in haar ogen. Van binnen en van buiten beschadigd. Bang van mensen. Durft nauwelijks te eten.
Blijft zoveel mogelijk in de mand liggen om onzichtbaar te zijn.We keken naar elkaar en naar de foto’s en we knikten: zij mag komen.
Hoe zou ze heten? Dat hadden we nog niet gevraagd.
Er kwam al snel antwoord: Cubana is haar naam.Op 7 september kwam Cubana bij ons wonen.
Ze was onder de indruk van de reis. Paul heeft een rondje met haar gelopen en nadat ze een flinke poep en plas had gedaan hebben we haar in de auto gezet en zijn we naar huis gereden.
Het was niet gemakkelijk om haar uit de auto te krijgen want ze was totaal verstijfd.
Maar met geduld lukte alles en uiteindelijk hebben we de rest van de eerste dag in de tuin gezeten en dat vond Cubana prettig. Ze ontspande!Ik heb een dagboek bijgehouden en ik lees dat ze na 1 week kwispelde!
Voor de eerste keer een uiting van blijdschap. Wat waren we blij.
Niet lang daarna werden we ’s ochtends niet alleen door Kendall en Simon begroet maar ook door Cubana! Ook liep ze al snel met hen mee naar de garage om aangelijnd te worden. Elke ochtend wandelen we naar het bos, daar geniet Cubana heel erg van.Eten was en is nog steeds iets wat haar veel stress geeft.
We zijn begonnen met brokken op een houten dienblad te strooien. Daarna in een bak gedaan die op een antislipmatje staat. Steeds op dezelfde plek neerzetten, wij zitten dan op dezelfde stoel en doen niets, enkel doodstil zitten. Niets mag veranderen. En dan nog gaat ze heel veel rondjes door de keuken ijsberen, nog steeds twijfelen, het nog niet zeker weten en blijven aarzelen, voorzichtig heel schichtig een hap nemen en vlug weer weg…opnieuw een hap nemen en als er na 10 happen nog niets is gebeurd, pas dan durft ze te gaan eten.
Inmiddels kunnen we haar bak in de standaard zetten zodat ze niet meer hoeft te bukken.Het ritueel van stil zitten en niet bewegen, dat geldt nog steeds.
Zo nu en dan fantaseerden we over welke mensen Cubana zouden adopteren.
Zo’n gesprek eindigde bijna altijd met dezelfde opmerking: “Ik ga haar niet bij haar nieuwe familie in de auto zetten!” En dan was mijn antwoord zoals altijd: “Ik ook niet!”Regelmatig schreef ik een update over de grote vorderingen die Cubana maakte.
Zo ook op 20 oktober. Ik eindigde het verslagje met de zin: Cubana kun je adopteren via stichting Hobodogs. Dat vond Paul een onnodige toevoeging. ‘Haal dat maar weg want Cubana is er nog niet klaar voor.” Ik heb nog tegen gesputterd maar heb de zin toch weggehaald.Hoe de avond is geëindigd weet u waarschijnlijk al; Paul heeft zonder mij iets te zeggen, een adoptiefformulier ingevuld voor Cubana en daarna tegen mij gezegd dat er een aanvraag voor haar was. Ik schrok me dood! “Een aanvraag voor Cubana? Nee hè?”
“Jawel, een oudere meneer, hij heeft 1 galgo en 1 podenco.”
“Je meent het! Wanneer krijgt hij huisbezoek? Komt hij kennis maken?”
“Hoeft allemaal niet, hij heeft immers ervaring!”
“Maar Cubana is speciaal hoor!”
“Die meneer ook!” Ik begreep er helemaal niks meer van.Ineens begon Paul heel hard te lachen: “De meneer die Cubana wil adopteren staat recht voor je neus! Ik ben het! Ik heb een vragenformulier ingevuld, Cubana blijft! Ze blijft voorgoed bij ons.
We kunnen het haar niet aandoen om nog een keer helemaal opnieuw te beginnen.
Dus ik heb de knoop doorgehakt, klaar!”Dat Cubana niet meer weg hoeft, is voor ons allebei een opluchting.
Het voelde niet goed, niet eerlijk ook, om haar eerst er van te overtuigen dat ze ons kan vertrouwen en daarna afscheid te nemen en over te dragen.Soms komt er zomaar een verrassing op je pad en dat is Cubana voor ons.
Wij genieten van alle kleine stappen die ze maakt. We bewonderen haar moed om oude angsten te overwinnen en we zijn enorm trots dat ze ons durft te vertrouwen.Als Kendall, Simon en Cubana ’s avonds hebben gegeten, uit zijn geweest, met z’n drietjes gezellig naast elkaar liggen, dan zeggen we tegen elkaar: “Deze drie zijn thuis!”
Nee, niet alle angsten van Cubana zijn weg, zeker niet. Dat kan niet, dat verwachten we ook niet.
Bijvoorbeeld als ze op haar kussen ligt, kun je niet naar haar toe lopen, dan loopt ze weg. Iets uit je hand aannemen is ook niet makkelijk voor haar. De ene keer durft ze het wel, dan weer niet.
Ze is bang van vreemde honden en zo zijn er nog meer dingen waarvoor ze op haar hoede is. Ze heeft het heel slecht gehad, vertelden de mensen van de shelter. Ze heeft een behoorlijk gevuld rugzakje. We zien dat ze erg veel steun heeft aan Kendall en Simon. Wat zij als vanzelfsprekend doen, probeert Cubana ook zoals iets lekkers aannemen.Kortom, wij zijn blij dat we voor haar hebben gekozen toen we haar op de video zagen.
Hopelijk heeft ze nog een aantal mooie jaren tegoed, dat heeft ze verdiend!Enne, er wachten nog heel veel honden op een warm en veilig thuis.
Denk erover, er is er vast een die bij u past. Zeker weten!Mieke
