Nieuwsbrief N° 93, oktober 2024
Ook in deze nieuwsbrief een opsomming van de geadopteerde hondjes, een mooie column van Mieke en de laatste nieuwtjes
- Er zijn weer verschillende hondjes geadopteerd. We zijn heel blij dat Bala, de waterhond die herplaatst moest worden, nu eindelijk Forever home is. Camaron zal al snel naar Nederland komen want ook hij is geadopteerd. Heel fijn dat ook Tinder, een 9 jaar oude bodeguero, binnenkort Spanje achter zich kan laten en zijn intrek mag nemen bij zijn adoptie-gezin.
- Wat een fantastisch bedrag heeft de veiling die Hier helpen wij dieren! heeft opgebracht. Maar liefst 2150 euro! We bedanken heel hartelijk alle mensen die spullen gedoneerd hebben, alle mensen die geboden hebben op artikelen en natuurlijk de organizatoren, want het moet een enorme klus geweest zijn! Wist u dat op deze besloten Faceboek groep-pagina “Hier helpen wij dieren” zeer regelmatig acties staan waarbij u mooie producten kunt kopen, allemaal voor het goede doel. U kunt ook producten doneren. Omdat het en besloten groep is, moet u wel eerst even lid worden (1 klik op knop Lid worden). En zo steunt u goede dieren-doelen terwijl u “winkelt”
- Wellicht zal het u opgevallen zijn: er is veel informatie verdwenen van de Facebookpagina: Adopted Hobodogs! Omdat het hele account van een beheerder van deze pagina verwijderd is (totaal onduidelijk waarom en voor hoelang), zijn ook al haar posts verwijderd. Het is heel jammer dat daarmee de Albums met geadopteerde honden nu ontbreken of incompleet zijn. We hebben er alles aan gedaan om de Map Adopted Hebodogs 2024 weer up to date te maken. Maar het is ondoenlijk om al het werk van de afgelopen 7,5 jaar te herstellen. Mocht u toch fouten aantreffen dan horen wij het graag!
- Eind september is het adoptieteam op werkbezoek geweest bij HADA, Puntanimals en Lian. We hebben veel nieuwe honden gezien en helaas ook veel “oude bekenden: de langzitters. Het was fijn om onze Spaanse dierenvrienden te ontmoeten. Ook dit jaar hebben wij bij elke van hen een mooie donatie kunnen achterlaten. Ook de organisaties die we niet hebben bezocht (Kronos, PAM, Almohadillas en Sandra) hebben een donatie ontvangen. We zijn nog druk doende met het uitzoeken van de honderden foto’s, het plaatsen van nieuwe honden op de website, en het updaten van de honden die er opstaan.
- Vandaag willen wij weer de honden benoemen die al in Nederland of België en daar wachten op een adoptiegezin. Allereerst is daar de bijzondere Zhorin. Deze jongen doet er echt alles aan om gezien te worden, hij was zelfs op tv bij Eigen huis en tuin. Ook de mooie Capone wacht nog altijd op een eigen plek, en ook hij komt binnenkort op tv. Met grote spoed zoeken we een plek voor Holita. Holita is een bordercollie-mix van 3 jaar oud met een gevoelig karakter en voor haar zoeken we opvang- of adoptiegezin dat begrijpt dat deze hond de juiste balans nog moet vinden tussen actie en uitdagen enerzijds en ontspanning anderzijds. Galgo Maracuyo verblijft in het opvanggezin van Maudy, maar er is gelukkig al veel belangstelling voor haar dus we denken dat ze snel zal verhuizen. Een andere galgo Cubana, 9 jaar oud, verblijft nu bij het opvanggezin van Mieke en Paul. Cubana heeft een zeer zwaar leven gehad maar met veel liefde en geduld laat ze nu steeds meer het nare verleden achter zich. In de Column van Mieke hier in de nieuwsbrief lees je meer over Cubana. Ook voor beagle-mix Kiara-Yara zoeken we een nieuwe plek. Gelukkig worden we daarbij geholpen door Dierencentrum Friesland. Binnenkort komen er nog een paar honden in opvang (ze staan nog niet allemaal op de website). Galgo Roque (7 jaar oud), mix-hondje Kibou (1 jaar oud), Cherry (2 jaar oud), Viernes (bija 3 jaar oud) en bodeguero Daiquiri (,5 jaar oud).
- En dan is hier:
DE COLUMN VAN MIEKE
Hoe is het nu met….
Tijd om weer even bij te praten! Want er is weer van alles gebeurd afgelopen maand.
Laten we met Kendall beginnen; hoe is het nu met hem?
Nou, het gaat beter met hem, veel beter zelfs! Hij verstopt zich niet meer in de garage maar komt uit zichzelf in de keuken en de woonkamer. Ligt als vanouds lekker lui op zijn bed. Eten doet hij ook weer goed, gelukkig! Dus ik denk dat we voorzichtig kunnen zeggen dat hij de nieuwe situatie langzaam gaat accepteren. Met Simon en Cubana bemoeit hij zich weinig. Hij doet heel vriendelijk tegen ze, deelt zijn eten met hen als het moet, absoluut geen enkele wanklank maar dat er sprake is van vriendschap, nee, dat zien we (nog) niet. Maar dat hij weer in de woonkamer komt zal toch vast en zeker te maken hebben met de komst van 2 nieuwe huisgenootjes. Hij is in ieder geval niet meer alleen. Nu is Kendall nooit snel amicaal met vreemde honden. Daar heeft hij tijd voor nodig en dat mag, dat is prima. Hoe dan ook, wij zijn heel erg blij dat het beter met hem gaat.
En wat we nu 100% zeker weten: honden kunnen rouwen, heel diep rouwen. De enige zekerheid die van toepassing is: tijd heelt alle wonden.
Komen we bij Simon, hoe gaat het met hem? In een woord: geweldig! Altijd vrolijk, altijd blij!
Regelmatig ondeugend, kortom, Simon geniet met volle teugen. Hij rent graag rondjes in de tuin, de dagelijkse wandelingen zijn steeds opnieuw een feestje.
Ofschoon Simon twee hele grote oren heeft, hij gebruikt ze geen van beide. Waarom niet? Hij is de gebruiksaanwijzing kwijt geraakt zegt hij. Tja, wat moet je dan zeggen? Dan sta je met je mond vol tanden. Je merkt wel: Simon is een persoonlijkheidje!
Dus als we hem roepen, overweegt Simon of het verzoek om te komen om iets gaat wat urgent is, beoordeelt hij van niet, in dat geval heb je pech en moet je gewoon wachten. Eigenlijk komt het erop neer dat we ook gerust een andere naam kunnen roepen. Bijvoorbeeld op maandag Henkie, dinsdag Bertje, woensdag Harrie enz. niet persé Simon.
Ach, om eerlijk te zijn, wij laten hem in de waan dat hij in alles inspraak heeft.
Slechts een ding is ten strengste verboden; hij mag niet ’s ochtends om 6.45 uur rennend door de woonkamer luid krijsend ‘wakker worden, wakker worden, wakker wooooorden’ roepen. Dan hoeven we maar één keer Si-mòn te roepen en het is weer stil beneden! Een heerlijk stout maar vooral erg lief jochie is hij. We kunnen hem niet meer missen.
O ja, behalve dat hij een kleine clown is, is Simon ook de verbindende factor tussen Cubana en Kendall. Hij loopt vaak van de een naar de ander. Ook is hij voor Cubana een houvast in voor haar moeilijke of lastige situaties. Tuigje aan doen, praatje maken op straat, oversteken in de ochtendspits, iets lekkers aanpakken. Simon laat Cubana zien dat ze in een veilige omgeving is. Kendall laat hij met rust, hij heeft respect voor hem. Daarom is hij geweldig.
Als laatste de vraag: hoe gaat het met Cubana? Het antwoord is: goed! Boven verwachting goed!
Heeft ze geen angsten meer? O jawel, die heeft ze zeker. Ruim 9 jaar leven bij een wreed persoon, is ruim 9 jaar op je hoede zijn en je nooit veilig voelen. Niet ontspannen zijn, altijd alert op signalen van naderend onheil. Dan is de keuze vluchten vechten of verstijven. Cubana deed het laatste.
Ik hou van haar een dagboek bij omdat je heel snel vergeet hoe het was, hoe het begon.
De eerste dagen durfde ze niet van haar kussen te komen en moesten we haar met z’n tweetjes tillen. Echt op haar pootjes zetten en vasthouden want ze liet zich weer zakken als je losliet. Helemaal bevroren. En dan komt de joker aangerend; meneer Simon met zijn propeller staartje! Meneer Simon die Cubana likjes langs haar neus geeft, die naast haar gaat staan.
Na een poosje bleef Cubana staan. Nu nog van de keuken naar naar de garage lopen. Lopen deed ze niet, we hebben haar min of meer voorzichtig vooruit geschoven. Het kostte tijd maar dan was er het moment dat we met alledrie naar buiten konden gaan. Ik voorop met Simon, Paul met Kendall en Cubana erachter. Eigenlijk ging het tuigje aandoen in korte tijd best vlot maar voordat ze ging lopen duurde wat langer. Ook eten was voor Cubana een erg beladen onderwerp. Wij denken dat ze veel gepakt is, dat er vechtpartijen waren om eten, in ieder geval bij het zien van haar bak begon ze te trillen. Even alleen laten in de bijkeuken was niet voldoende, ze at niet. Dan nog een stapje terug: eten vanaf een houten dienblad. En ja, toen ging ze eten! Door naar het volgende onderdeel: iets lekkers aanpakken.
Oei, dat was pas écht een hele grote hobbel! Cubana ging ijsberen, langs je, achter je, heen en weer, heen en weer, wel vijftig keer. We hebben het op haar kussen gelegd, nee, durfde ze het nog niet te pakken, ging ze vóór haar kussen liggen. En toen…wow…toen pakte ze zomaar een stukje worst uit Paul zijn hand. Steeds had ik met mijn camera op een afstand gezeten, klaar voor dé foto en jaaaa, het is gelukt, ik heb die eerste foto kunnen maken. Paar dagen later kwam ze spontaan naast Kendall staan om ook een knuffel te krijgen en dat moment heb ik stiekem kunnen filmen. Dat was ontroerend, echt!
En zo hebben we al veel meer prachtige momenten met haar meegemaakt.
Dat is haar grote cadeau aan ons, aan Kendall, Simon, Paul en mij. Want in haar ogen lezen we hoeveel moed ze moet verzamelen om iets eenvoudigs als een worstje aannemen te durven. Omdat angst heel diep in je ziel gaat zitten. Erger is dan honger. Cubana heeft 9 jaar beide gehad.
Ze woont nu 4 weken bij ons en ze heeft reuzen stappen gezet: ze loopt kwispelend naar de garage als ze geroepen wordt om uit te gaan. Ze eet uit een bak, ze slaapt rustig op haar kussen, ijsberen is zo goed als voorbij. Deze week heeft ze zich door een onbekende mevrouw laten aaien…op háár verzoek notabene!
Als ze langs me loopt kan ik haar aaien, dan blijft ze zelfs stil staan! (Ze heeft van Simon geleerd hoe je om een knuffel moet vragen)
Deze week zijn we even langs de dierenarts geweest en Simon was natuurlijk mee ter ondersteuning.We zagen er best wel tegenop maar het ging probleemloos! Ongelofelijk!
’s Ochtends worden we uitbundig begroet, dan kwispelt ze en rent met Simon door de woonkamer én …. we kunnen haar dan rustig aaien. Dus in 1 maand zoveel verandering, het is een klein wondertje.
Was het makkelijk? Nee! Ging het vanzelf? Nee! Maar voor Cubana ziet haar leven er na 1 maand compleet anders uit.
Ze geniet, is veel meer ontspannen, maakt in het bos zelfs regelmatig een blij huppeltje. En vooral geniet ze van fysiek contact. Handen hebben er een nieuwe betekenis gekregen; ze kunnen je aaien totdat je rustig wordt. Ze houden je vast om in de auto te tillen, ze beschermen je als je het spannend vindt bij de dierenarts.
Conclusie: het is een goed besluit geweest om ja te zeggen tegen Cubana: kom maar logeren!
Wellicht heb ik u op een idee gebracht; lijkt het u wat om een pleeghondje op te vangen? Er wachten zo ontzettend veel honden op een kans om eindelijk gezien te worden.
U kunt altijd info vragen.
Zo, we zijn weer bij gepraat. Ik wens u hele mooie herfstdagen.
Ga lekker wandelen met je hond(en), veel plezier en tot de volgende keer.
Mieke
