Nieuwsbrief N° 89, Juni 2024

By Ilse van den Oetelaar, 15 juni 2024

Waar blijft die zon? Dat zullen veel van onze Spanjaarden denken. Gelukkig is er wél de nieuwsbrief!

• We ervaren, en andere stichtingen ook, dat er minder honden geadopteerd worden. Hoewel wij natuurlijk alle honden een goede plek gunnen, blijft kwaliteit van een match altijd belangrijker dan het aantal adopties. Afgelopen maand zijn de volgende honden geadopteerd: Kalila, een wat oudere en bescheiden galgo mocht bij haar opvanggezin blijven. Een andere galgo, Gadea, kon na enkele maanden het opvanggezin van Mieke en Paul verlaten en inmiddels woont ze bij haar adoptie-gezin. Kleine Rayo hoefde in zijn opvanggezin van Katrien maar kort te wachten op een geschikte gezin. En zo hebben Mia, Raya en Rayo inmiddels hun gouden mandje gevonden. Broertje Mio volgt hopelijk snel!

 

• Ook de afgelopen periode ontvingen wij donaties uit verschillende hoeken en zetten mensen acties op om onze Stichting of een van de partners waarmee wij samenwerken. Zo is er 16 juni een Sponsorloopvoor HADA, georganiseerd door Claudia.

 

• De Facebookgroep Hier helpen wij dieren  organiseert bijna doorlopend verschillend acties (loterijen, veilingen) voor verschillende goede doelen, altijd met hele leuke spullen. Wel even lid worden van deze groep, dan kun je meedoen! 

 

• Ook wordt er geld bijeengebracht door adoptant  Kitty Maijer: “Ik spaar voor de diertjes Douwe Egberts punten, Perla koffie punten, Jumbo glazen zegels en allerlei bonnen van de Vriendenloterij/ Bank Giro loterij. Ik kan dat omzetten in geld en dat komt ten goede van de dieren in Macedonië, Spanje en Roemenie. Kijk ook is op mijn site wat ik zoal doe. Bij voorbaat dank” . Je kunt altijd een berichtje sturen naar Kitty. Dan krijg je het adres waarheen de punten heen kunnen.

 

 

• Lieve Don (hij zoekt nog altijd een adoptiegezin!) kan extra spullen en medicatie krijgen door een donateur die hem volgt. Bedankt!!

 

• Naast Facebook en Instagram hebben we sinds kort ook een account bij TikTok. Op deze manier hopen we nog meer mensen te bereiken

 

 

 

• En we hebben er weer naar uitgekeken!

 

De column van Mieke

 

Thuis is een uitvinding die ….

 

Onze logé heeft haar thuis gevonden! We zijn heel erg blij voor haar want ze heeft er toch een hele poos op moeten wachten.  Des te blijer ben je als er uiteindelijk die lang verwachte fijne kans voorbij komt.

‘Lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht maar tóch gekregen!’

Zo is het kort samen gevat gegaan. En zo gaat het heel vaak.
Mensen zeggen regelmatig: dat je het kunt, steeds weer loslaten, steeds weer afscheid nemen. Nou, ik zeg je heel eerlijk, loslaten en afscheid nemen is en blijft lastig. Dat is absoluut waar.
Maar wat weegt zwaarder: dat je voor een rescue hond dé kans vergroot op een gelukkig leven of dat wij bij het afscheid met natte wangen blijven zwaaien totdat zij/hij de hoek om is.

Ik zal weer eerlijk zijn; zodra we de eerste positieve berichten + foto’s ontvangen hebben, is voor ons het leed geleden en zijn het juist de positieve berichten die ons doen besluiten om door te gaan. Wie wordt de volgende? En hoe kies je uit de lange rij wachtenden? Dat gaat als volgt.

Vanwege onze ervaring met jachthonden vinden wij dat eentje behorend tot die groep het beste past bij ons en onze honden. Daarom waren onze logeetjes tot nu toe Galgo’s of Podenco’s.

Ik spreek over logé omdat dit woord het tijdelijke aangeeft. Zodoende hebben wij een logeer-kussen, logeer-halsbanden, logeer-tuigje, logeer-halsband enz. Een compleet koffertje met logeerspullen. Het helpt ons om er steeds van bewust te blijven dat er ooit een afscheid komt. 

Maar terug naar de vraag hoe je tot een keuze komt. Het antwoord daarop is simpel: dat gaat in overleg met de shelter. 

De mensen van de shelter weten het allerbeste wie al heel lang wacht, wie niet wordt gezien, weten voor wie het leven in de shelter zwaarder dan zwaar is, voor wie een warme zomer of een koude winter een zware aanslag zal zijn op het oude magere lijf enz. Ook kennen ze de karakters. 

Onze vraag is altijd: wie heeft het op dit moment het hardste nodig? En dan geeft de shelter meerdere kandidaten. Waarom meerdere? Omdat de vrijwilligers het ontzettend moeilijk vinden om te kiezen. Immers ja zeggen tegen die ene, is nee zeggen tegen de andere wachtenden.
Het is daarom al vaker gebeurd dat wij de namen op papiertjes schrijven, die in een kom gooien en met de ogen dicht er een briefje uithalen. 

Meestal krijgen wij galgo’s van 5 jaar en ouder. In Spanje zijn de adoptie kansen voor Galgo’s niet erg groot. Hetzelfde geldt voor Podenco’s. En daarom zijn ze voor het vinden van een veilig thuis afhankelijk van rescue organisaties overal in Europa en steeds vaker ook daarbuiten. 
Niet alleen jachthonden, maar ook talloze dakloze viervoeters van allerlei rassen zijn voor hun geluk afhankelijk van deze organisaties. En allemaal, de een meer de ander minder, maar allemaal hebben ze niet de beste ervaringen met tweevoeters.

In het meest gunstige geval naar de shelter gebracht, vaker zomaar ergens achter gelaten in het veld. Al dan niet gewond. Bijna altijd mager en ontredderd. Prooi voor teken, luizen, vlooien, wormen. Kortom, het is een bonte groep die hoopt op een beter leven.. 
Elk met een rugzakje wat gevuld is met persoonlijk leed en angsten. 
En ondanks hun verleden vol pijn en angst, ondanks dat zijn ze in staat en bereid om het weer opnieuw te proberen met tweevoeters. Ze gaan hun uiterste best doen om wederom vertrouwen te geven en dat anders ook te ervaren als er wordt gezegd: je hoeft nooit meer bang te zijn.

Heel veel van deze bonte groep vinden rechtstreeks hun gouden mandje.
Maar er blijven altijd lieverds achter die zonder extra schijnwerpers nooit in het licht zullen staan.
Omdat ze niet mooi genoeg zijn. Of te oud. Of je bent een reu. Die zijn ook minder geliefd.
De meest afschuwelijke reden is: de kleur van de vacht. Dat vind ik zo erg. Ik begrijp dat echt niet.
En toch is het al jaren een feit dat zwart niet geliefd is. 

Stel je voor … een oude zwarte reu ….  dat is er een die een plekje in de bus verdient! 
Dan wordt besloten wie er gaat komen. Je leeft toe naar de dag dat het transport vertrekt. 

Eindelijk is het zo ver. Vrijwilligers geven hun hondjes waar ze met zoveel liefde voor gezorgd hebben aan de chauffeurs. Voorzichtig worden ze in hun bench gezet. Heel veel oogjes kijken verbaasd, klopt dit wel? Dan gaan de deuren dicht. De motor is gestart en daar gaan ze. 
Tranen, slikken, zwaaien. Het beste ervan hopen. Vertrouwen dat het goed komt met ze. 
Hopen dat de reis voorspoedig zal gaan. En vooral … dat ze allemaal een thuis zullen vinden.

Inmiddels hebben wij het logeerkussen van zolder gehaald. We doen er een schone frisse hoes om en leggen het in de woonkamer. Bijna altijd gaat óf Monte óf Kendall er op liggen.
Dat is prettig want dan kan de nieuwe logé ruiken bij wie ze terecht is gekomen. 
Via appjes worden we op de hoogte gehouden hoe ver het transport al gevorderd is.
Eindelijk is het tijd om naar de afgesproken aankomstplek te rijden.
Mand mee met daarin allerlei spullen om op zoveel mogelijk situaties voorbereid te zijn. 
Plassen, diarree, overgeven, kwijlen enz. En weer ben ik eerlijk: nooit nodig gehad!

Daar komen ze, daar komen ze ….. daar kómen ze!  Eindelijk! 
Het blijft altijd een bijzonder moment, het zal nooit gewoon worden. En dat moet ook niet.
Chauffeurs zetten de motor stil, springen uit de cabine en openen de deuren. 
Daar zitten ze, de bofbipsen! Heel veel zijn al geadopteerd en worden door hun familie liefdevol ontvangen. Hetzelfde geldt voor alle logeetjes. 

‘Hé daar ben je dan, kom maar dan kun je een plas doen. Wil je wat drinken?’
De plas is gedaan, meer willen ze op dat moment niet. Zo snel mogelijk naar huis.
Veilig met Paul op de achterbank. ‘Ga maar lekker tegen me aan liggen.’

Net als bij de aankomst gaat ook als we thuis arriveren alles volgens hetzelfde protocol.
Ik doe de achterportier open, pak de lijn van de halsband, Paul stapt uit met de lijn van het tuig vast aan zijn broekriem, dan tilt hij de jongedame eruit en loopt naar het grasveldje voor ons huis. 

Ik haal Kendall en Monte. Die zijn altijd beschaafd en rustig. Even snuffelen en naar binnen.
Alledrie krijgen eten waarbij we observeren of de logé durft te eten in de buurt van onze jongens.
Al snel liggen ze gezellig naast elkaar op hun kussens. Moe van de reis valt het logeetje vrijwel direct in slaap. Voor het slapen gaan nog een laatste rondje voor een plas en een kakje.
Weer thuis gaan de lampen op één na, uit. Kendall en Monte gaan liggen en stoppen hun snuit tussen hun pootjes. En eigenlijk altijd gaat het logeetje dan ook liggen.

Wij blijven nog heel even zitten totdat alles rustig ademt. 
‘Tot morgen, lekker slapen.’ En we gaan naar boven.
De eerste dagen met een nieuwe logé, gaan we wat later naar bed en staan we wat vroeger op. 
Om de kans te vergroten dat er buiten een plas en nog meer wordt gedaan.
Of dat heeft geholpen, geen idee, maar alle logé’s waren vrijwel direct zindelijk.
Na ongeveer 1 week, als we zien dat de honden met elkaar vertrouwd zijn, gaan we zoals we gewend zijn, ’s middags boodschappen doen. Dan zijn ze ongeveer anderhalf uur alleen.

We maken elke ochtend zoals altijd een behoorlijke wandeling. 
De logé doet gewoon met alles mee. En dat gaat goed.

Tja, en dan komt het moment waarom het allemaal is begonnen: logeetje is geadopteerd!
En ik ben weer eerlijk: na een paar keer weet je precies hoe het afscheid zal gaan.
De hele procedure is voorspelbaar. Je bent blij voor het hondje, blij voor de familie en toch, je weet ook dat het niet makkelijk zal zijn om haar in de auto te zetten bij haar nieuwe mensjes.

Speciaal dat moment is het meest vervelende van alles. Je ziet de niet begrijpende blik in twee bruine oogjes en je voelt je vreselijk. Heb je haar vertrouwen beschaamd? Nee.
Heb je haar bedonderd? Nee. 
Wat dan? 

Misschien is dit het antwoord,

Toen er niemand was om voor je te zorgen, 
Toen kwamen de mensen van de shelter in je leven.
Zij gaven je een veilige plek om te verblijven.
Zij verzorgden je wonden, gaven je eten.
Je leerde opnieuw te vertrouwen
Heel langzaam werd je angst minder
Je wonden gingen genezen
Samen met hen zette je de eerste stap op weg naar een nieuw leven

De volgende stap is het vinden van het allerbelangrijkste: een veilig thuis.
Wij gaan je daarbij helpen. Kom daarom een poosje bij ons logeren
Wij nemen de zorg van de shelter over totdat het zo ver is.
Totdat ook voor jou iemand komt die zegt: “Kom, we gaan naar huis. Ga je mee?”

Zoals ik zei, onze logé heeft haar thuis gevonden. Ik haal de hoes van het logeerkussen en stop die in de wasmachine. Ook het rode tuigje en het rode regenjasje kan erbij. Heeft ze een shirtje aan gehad? Nee. Ligt er nog wat? O ja, een plaid. Hups, waspoeder erin en draaien!
Het kussen mag een nachtje buiten liggen, halsband en riem berg ik alvast op in het logeerkoffer.

Ziezo klaar. Nu wandelschoenen aan, muziek in de oren en gaan!

‘Thuis is een uitvinding die nog niemand heeft kunnen verbeteren.’

Mieke

 Wilt u ook opvanggezin worden? Mail ons: adoptie@hobodogs.nl