Nieuwsbrief N° 96, Januari 2025
Het nieuwe jaar is begonnen, we bestaan inmiddels 8 jaar!
- De afgelopen vier weken zijn er weer en aantal honden geadopteerd. Viernes en Almendrito konden elk hun opvanggezin inruilen voor een eigen plek in een adoptiegezin. Voor waterhond Aqua vonden we ook een adoptiegezin, dat na een goede afweging besloot dat ze haar niet wilde afwijzen vanwege haar leishmania. En we hadden heel goed nieuws voor Dori. Want deze ex-fokteef mocht gaan wonen bij Stichting Dogs From Spain. Gelukkig vonden we voldoende donateurs zodat haar reis en ook haar verblijf bij Dogs from Spain betaald kon worden. Heel hartelijk dank daarvoor!
Dogs voor Spain is een geweldige stichting. In dit woon- en zorghuis zitten allemaal bijzondere honden die vaak extra (medische) hulp nodig hebben. De stichting is blij met alle vormen van hulp en donaties. Zo kunt u peter of meter worden van een van de honden. Neem eens een kijkje op hun website: https://www.dogsfromspain.com
- En dan het verdrietige verhaal van Carola, mét goede afloop. Deze bijzonder leuke mix-hond werd 7 jaar geleden geadopteerd door een ouder echtpaar. Na een aantal jaar bleek Carola positief op leishmania en hiervoor werd ze behandeld. Helaas overleed de man des huizes en zo bleef Carola achter met de weduwe. Ze vormden een hecht team en Carola ging door het vuur voor haar. Toen de gezondheid van de adoptante achteruit ging kreeg Carola minder beweging en afleiding en Carola wilde eigenlijk maar 1 ding: bij de adoptant zijn en zorgen dat er niemand aan haar kwam. Helaas overleed de adoptante en toen bleef Carola alleen achter. Ze was totaal van slag. Door haar gedrag kon ze niet bij familieleden terecht. Ze werd daarom naar een pension gebracht, vlak tegenover het huis waar ze gewoond had. Carola raakte nog meer van slag want ze wilde natuurlijk naar huis. Dus wandelen ging nauwelijks want ze trok alsmaar richting haar eigen huis. Door omstandigheden was ze nooit onderzocht om te kijken hoe het met de leishmania stond. en ook waren haar inentingen niet recent. Het pension wist ons te vinden en vroegen ons om een oplossing. De familie was bereid om Carola te laten onderzoeken en te laten inenten. Omdat Carola zo’n bijzondere verschijning was (een soort Mastin-op-korte-pootjes) en haar verhaal zo triest was, besloot Anke van Dogs voor Spain dat Carola daar welkom was. Ze werd na kerst opgehaald door Miranda en naar het woon- en zorghuis gebracht. Ze wist daar meteen het hart te stelen van Anke en kon zo haar Mastin-inborst laten zien. Hierboven schreven we wat voor geweldige stichting Dogs from Spain is. U kunt ook peter of meter worden van Carola!
-
Elk jaar organiseert Het Penta College in Rozenburg een goede doelen kerstmarkt voor de 3e klassers.Dit jaar was Julia aan de beurt met haar klas. Jullie is de dochter van de adoptanten van Winnie en Chica. Julia en haar vriendinnen hebben Hobodogs voorgedragen als Goed Doel.Julia en haar vriendinnen hadden 300 chocobites gemaakt om te verkopen.Ze waren helemaal uitverkocht ! En zo kon het gebeuren dat wij vorige week een bericht kregen dat wij een donatie in ontvangst konden komen nemen. Dit gaat op 3 februari. Dan zal vrijwilliger Jessica van de leerlingen een cheque ontvangen. Wat een geweldige meiden!
- Er was ook triest nieuws de afgelopen maand. Zo overleed oude Paco toch nog vrij onverwacht. Paco stond vele jaren op onze website. Helaas lukte het niet om voor hem een adoptiegezin te vinden. Paco kon de drukke shelter gelukkig toch verlaten en werd opgenomen in een betaalde opvang toen hij korte tijd wat medische zorg nodig had. Met behulp van vaste donateurs lukte het om hem daar en vaste plek te geven. Paco werd daar de lieveling van de eigenaren en hij werd omringd met liefde.
En nog meer triest nieuws: want ook geheel onverwacht overleed Jackson in de shelter Almohadillas. Jackson stond nog niet zo lang op onze website maar hij zat al heel lang in de shelter. Hij was daar echt “het zonnetje in huis”, en elke keer las de vrijwilligers kwamen werken kwam hij ze begroeten overladen met knuffels. Maar heel plotseling werd hij heel ziek en kreeg hij aanvallen. Ze brachten hem direct naar de dierenart maar helaas kon hij niet meer gered worden…
- Op 11 januari was er weer een Windhondendag. Dit keer niet op de vertrouwde plek van de Geffense Plas maar in een grote overdekte manege. Deze dag was georganiseerd door GINN en er stonden weer veel kraampjes met allerlei leuke spullen. Er was ook weer een catwalk…sorry…doggywalk waarop honden die in opvang zitten gepresenteerd konden worden. En zo verscheen onze Roque dus ook ten tonele. Deze wat kleine galgo maakte een goede indruk en we hopen dat er spoedig een forever-home voor hem zal zijn. Bekijk zijn nieuwe foto’s!
- NICO HEEFT HULP NODIG: Nico kwam in het opvanggezin van Annelies terecht en kreeg daar de naam Nillis. Helaas bleek hij veel pijn te hebben en moeilijk te lopen. Zijn hele verhaal kunt u lezen op Nillis. Om deze hond, die al zoveel pech had in het leven, de operaties te kunnen geven die hij nodig heeft zijn wij op zoek naar donateurs die een klein steentje willen bijdragen aan zijn geluk. U kunt Nillis eenmalig, of zo u wilt, op maandelijks basis ondersteunen door te klikken op DONEREN . Alvast heel hartelijk dank. Uiteraard kunnen wij u röntgenfoto’s, dierenartsverslagen en rekeningen overleggen.
- En dan is hier weer……..
De column van Mieke
Zomaar een doodgewone dag
Ik word wakker van gestommel in de woonkamer.
Gestommel van hondenpootjes op de houten vloer.
Het moet nog vroeg zijn want de slaapkamer is nog donker. Ik kijk op mijn horloge: kwart voor 7.
Te vroeg om op te staan. “Cubana, ga nog even slapen, toe, het is veel te vroeg om op te staan.”
Het getrippel stopt. Klaarblijkelijk is ze weer op haar kussen gaan liggen.Hoe weet je nou dat het Cubana was? Wel, Cubana loopt altijd op de houten vloer en nooit op het tapijt. Heel soms loopt Simon ook even rond; dan gaat hij in de keuken water drinken en meteen weer terug naar zijn warme bedje.
Maar Cubana wil spelen! Zij wil dat Kendall en Simon wakker worden en met haar rondjes gaan rennen door de woonkamer en de keuken.
Helaas! De jongens zijn langslapers, zij blijven ’s ochtends zo lang mogelijk liggen. Vooral Simon.Ik draai me om en slaap weer in.
Pas tegen achten worden we wakker van het miauwen van Sofia: ze heeft honger en wacht op haar ontbijt. Paul staat als eerste op en loopt naar de kamer naast onze slaapkamer.
Daar woont Sofia al 5 jaar! Ze heeft vaste rituelen ontwikkeld: de dag begint ze met een aai-beurt. Daarna krijgt ze haar brokjes. Nog even vers water neerzetten en dan moet je weg gaan. Pas dan gaat Sofia eten. Ofschoon Sofia vrij is om naar beneden te komen, doet ze dat nooit.
Boven voelt ze zich veilig. In de winter als het koud is, ligt ze in de badkamer op de warme vloer.
Dan horen we haar spinnen. Dan moet je niet heel plotseling de badkamer binnen rennen want dan schrikt ze. Dus we zijn gewend om rustig de trap op te lopen, haar naam te noemen en vrijwel altijd geeft ze dan antwoord als teken dat ze weet dat je er aan komt.
Behalve ’s ochtends en ’s avonds laat ze zich niet aaien. Nee, nee, Sofia heeft haar eigen vaste regels. Wij houden ons daar keurig aan.
Het is bijna 8 uur, Sofia heeft haar ontbijt en Paul is intussen bezig op de badkamer.Zou het koud zijn? Ik check de weersvoorspelling: 5 graden en de gevoelstemperatuur is -1.
“Ze moeten hun winterjas aan. Die met de rits.” Roep ik richting badkamer.
“Is het zo koud?” ‘Ja!” antwoord ik, terwijl ik tandenpoetsend mijn mond spoel, “heel koud. En Cubana is nog maar een duntje.” ‘Oké, doen we de winterjassen aan.”Even later lopen we de trap af naar beneden. Cubana staat al te trappelen achter de deur.
Je moet snel de deur open maken want zodra ze hoort dat we naar beneden komen, begint ze enthousiast te springen. Kendall staat ook op en springt vrolijk mee.
Dan staat ook Simon op. Hij schuift over het tapijt terwijl hij zich heerlijk ontspannen uitrekt.Het goede morgen ritueel kost een paar minuten. Dat kunnen we niet snel afraffelen want dan raken ze van slag. Alledrie. Cubana nog het meest. Het heeft haar heel veel moed gekost om elke ochtend haar blijdschap te tonen en haar springen is motorisch matig gecoördineerd. Dat wil zeggen dat ze de lucht ingaat en willekeurig ergens neer komt. Vooral Simon moeten we beschermen en voorkomen dat ze op hem neerploft. Maar natuurlijk zeggen we geen enkel woord van kritiek, tuurlijk niet. Want dan kruipt ze direct in haar schulp. Als ze klaar is met springen likt ze Kendall’s mond. Daarna doet ze hetzelfde bij Simon. De jongens draaien snel hun gezicht weg zodat de zoen sessie snel afgelopen is maar ze ondergaan het elke ochtend gelaten.
Hup, hup, hup, dan snel naar de garage om de jassen aan te doen zodat we aan de ochtendwandeling kunnen beginnen. Eerst Kendall zijn jas aan. Cubana kijkt toe. Als Kendall probleemloos zijn jas aan laat doen, durft Cubana dat ook. Simon wil geen jas aan. Het is ook geen goed idee want hij schuift graag door het natte gras, rolt er zelfs in. Dus een jas zou direct kletsnat zijn. We hebben het geprobeerd en het was geen succes. Gelukkig heeft Simon het nooit koud. Als ook wij zijn aangekleed kunnen we gaan. O nee hè, bijna elke ochtend hetzelfde liedje: “Een ogenblikje, ik moet nog even plassen!” En Paul verdwijnt in het toilet.
Grrrr! “Schiet nou op, jeetje, je had toch al geplast, wij gaan hoor!” Roep ik geïrriteerd.
Hè hè, dan zijn we zo ver, we kunnen gaan!Op weg naar het bos komen we meerdere honden tegen. Simon heeft nergens tijd voor, hij heeft het veel te druk met het onderzoeken van alle geuren en sporen. Cubana durft geen vreemde honden te vertrouwen, ze kruipt weg achter Paul en blaft. Dat ze niet goed meer kan zien zal er ook aan bijdragen dat ze zich onzeker voelt. Alleen Kendall begroet elke hond enthousiast en stilletjes hopen we dat Cubana dat ooit ook zal durven.
In het bos is het erg rustig en alledrie genieten ze van wat er te zien en te ruiken is.En wij genieten natuurlijk ook. Van de kleine vooruitgang die we bij hen zien. Kendall die weer dansend naast Paul loopt, Cubana die sinds kort ook durft te snuffelen en heel soms een blij huppeltje laat zien. En Simon die zigzaggend elke struik controleert op sporen van… ja van wie eigenlijk. Dat weet hij zelf ook niet, haha! Maar het staat heel gewichtig en stoer als je snuffelt!
Na anderhalf uur zijn we weer thuis. Meestal hebben we 6 à 7 kilometer gewandeld.
De jongens en de mevrouw krijgen hun ontbijt. Kendall wacht het rustig af, Simon en Cubana lijken elke ochtend opnieuw verrast te zijn dat het vanzelfsprekend is dat ze weer eten krijgen.Voordat Cubana gaat eten rent ze eerst zenuwachtig een aantal rondjes om de tafel.
Wij moeten dan gaan zitten en blijven zitten, dan begint ze te eten. Niet bewegen want ze houdt ons in de gaten en bij de geringste beweging vlucht ze weg. Maar het gaat steeds beter, ze vertrouwt heel voorzichtig dat we geen kwade bedoelingen hebben.Simon eet heel snel en gaat dan naast Cubana zitten in de hoop dat ze een brokje uit haar mond op de grond laat vallen. En dat gebeurt af en toe omdat Cubana bijna geen tanden meer heeft.
Kendall eet apart. Zodra Cubana of Simon in zijn buurt komen, laat hij zijn eten staan. Wat dat aangaat blijft hij timide en snel overdonderd.
Intussen is er thee gezet, 2 eieren gekookt, de krant uit de brievenbus gehaald en kunnen we gaan ontbijten.
Na het ontbijt gaan de jongens en mevrouw uitbuiken op hun kussen en wij lezen verder in de krant en na een poosje ruikt de keuken naar vers gezette koffie.Het is dus allesbehalve spannend of bijzonder wat er tot nu toe is gebeurd.
Integendeel, het is een doodgewone dag, een dag zoals er zovele zijn.En toch…is het hebben van een hond (of meerdere) heel goed voor een mens.
Dit is zelfs wetenschappelijk bewezen. De sociale ondersteuning die dieren ons geven is het meest belangrijke. Wat er ook gebeurt, je hond blijft altijd achter je staan. Is altijd blij als je thuis komt ook al heb je op je werk nog zo’n rotdag gehad.
Ik citeer Nienke Endenburg, hoofddocent bij de faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Utrecht: ‘social support heeft een enorme invloed op onze gezondheid. Als die ontbreekt of als je er weinig van hebt, is dat zelfs slechter voor ons dan veel roken, alcohol drinken of ongezond eten. In die sociale ondersteuning kunnen huisdieren dus voorzien: ze brengen gezelligheid, je kunt ze aanraken en met ze knuffelen.’
Overigens hebben onze relaties met katten hetzelfde effect.
Een groot voordeel voor hondeneigenaren is dat ze hun hond moeten uitlaten en dus meer beweging krijgen.
Dus eigenlijk komt het erop neer dat je hond min of meer je therapeut is!
Een hond doet veel meer voor je dan je op het eerste gezicht zou denken.
Wil je meer weten? Lees dan het artikel in Flow nr.1 2025 Je hond als therapeut.
Ik ga koffie inschenken en met een glimlach kijk ik naar onze 3 therapeuten die heerlijk liggen te slapen na een lange ochtendwandeling.
Mieke
