Het eind van de zomervakantie-periode komt in zicht en we genieten van de leuke foto’s van gelukkige Hobodogs!
Roque,
Roque, Ro, Ro’tje Kado’tje… Na de zomer gaan we al richting een jaar, een jaar bij ons. Ja, je zit hier goed, doet het hier goed, maar goed zal nooit hetzelfde zijn als een plek waar je voor altijd mag blijven. Gaat iemand jou ooit zien?
Gaat iemand zien hoe geweldig en makkelijk je bent? Hoe graag je mee op avontuur gaat, hoe je het liefst bij iedereen in de schoot kruipt? Hoe dol je bent op eten ( iets té soms ), mensen, honden, kinderen.
Misschien is het je leeftijd? Onlangs mocht je de 8 jaar aantikken, maar je huppelt nog al te graag mee, speelt lekker in de tuin en doet lekker gek met de andere galgo’s. Ook de bus, trein en auto zijn geen probleem voor jou, als je maar mee mag ♥️ Zo wonderbaarlijk, dat jij, jij met al je littekens en sporen van het verleden, zo’n ongecompliceerde hond bent ✨
What’s the catch, vragen jullie je misschien af? Al een tijdje kampte Ro met jeuk en na een allergietest is nu duidelijk waar die jeuk vandaan komt. 1 type grassoort en 1 type huisstofmijt sprongen erbovenuit. Na maanden onzekerheid brengt het nu in ieder geval duidelijkheid met zich mee en kunnen we een gerichte behandeling gaan inzetten.
Ooit komt er een dag dat we je naar je forever home moeten laten gaan. En wat gunnen we jou dat, maar wat wordt het ook (steeds) moeilijk(er)♥️ Voor jou hopen we natuurlijk dat jij snel je eigen plekje mag vinden
DE COLUMN VAN MIEKE
De mancave
Het is alweer een poosje geleden dat we ’s ochtends de plaids die op de bank lagen, middenin de kamer vonden. Zonder er verder aandacht aan te besteden vouwden we ze op en legden we ze terug. Na een paar dagen wéér plaids op een hoopje middenin de kamer.
Dit keer waren ook de plaids van twee stoelen gepakt. Een paar behoorlijke gaten waren het bewijs dat ze niet vanzelf naar beneden waren gegleden. Daar was enige kracht voor nodig geweest!
‘Hè wat zonde, misschien kan ik ze nog repareren.’ Dacht ik. Ik bekeek de gaten; dat zijn zeer waarschijnlijk een setje hoektanden geweest. Nou ja, beetje creatief met lapjes aan de slag en dan wordt het vast iets leuks. Zo gezegd zo gedaan en de plaids werden weer terug op hun plek gelegd. We besteedden er verder geen aandacht aan totdat ….
Er bijna elke ochtend een verzameling van bij elkaar geraapt textiel middenin de woonkamer lag.
En alle stukken voorzien van ‘sleep-schade’. Toen was het niet meer leuk!Wie van de drie had dit gedaan?
Kendall? Nee! Hij heeft nog nooit iets gepakt.
Cubana? Zij heeft nog nauwelijks tanden en ook zij heeft nog nooit iets gepakt.
Simon? Ik keek naar Simon … en ik wist meteen dat dit zijn werk was.Ik ging naast hem zitten. Hij durfde me nauwelijks aan te kijken. ,
‘Waarom Simon?’ Hij wist het niet.Alleen ’s nachts sleepte Simon met plaids. En kussens. En later ook met spullen van zacht leer. bv een hoes van een iPad, leren wandelschoenen. Niet om het stuk te maken. Waarom dan?
Overdag deed hij dit niet. Ook niet als hij samen met Kendall en Cubana enkele uren alleen thuis was. En het gebeurde ook niet elke nacht.Er was iets vreemds aan de hand met Simon. Er klopte iets niet. Maar wat?
En als we aan Simon vroegen om uit te leggen waarom hij ’s nachts allerlei spullen ging verzamelen dan keek hij ons verdrietig aan. Een beetje schuldig zelfs.Dus ga je diep nadenken over waarom en wat en hoe.
Is hij ’s nachts bang, voelt hij zich alleen? Wat kan het zijn?
Simon is als pup al naar een shelter gebracht waar hij jaren heeft gezeten.
Moest hij al heel jong zijn moeder missen? Het kan bijna niet anders dan dat hij regelmatig of zelfs vaak alleen heeft gevoeld. Vooral ’s nachts. Zoekt hij daarom zachte spullen?We besloten om elke avond een stapel oude plaids voor hem klaar te leggen middenin de woonkamer. En daar bovenop zijn zachte ronde kussentje.
‘Toe maar Simon, voor jou, welterusten!’ zeiden we zodat hij wist dat het voor hem bedoeld was.
Jawel hoor, toen we die ochtend beneden kwamen zagen we dat Simon een holletje had gemaakt in de stapel plaids en daarin had geslapen, het plekje was nog warm!Zou dit zijn waar hij naar op zoek was? Bood dit hem warmte en veiligheid?
Inderdaad, het leek erop dat dit de bedoeling was toen hij ’s nachts met plaids ging sjouwen.Maar wat schetst onze verbazing toen hij op een ochtend zijn ronde kussentje naar de garage ging brengen? En daarna de plaids! Hij krabde alles tot een hoopje en ging er middenin liggen!
En sindsdien gaat hij dagelijks, mits het mooi weer is, een dutje doen in zijn zelf ingerichte hoekje. Ook van de oude scheepskist heeft hij een comfortabel relax plekje gemaakt.
Zodat het geheel zijn eigen stoere mancave is geworden!Waarmee wederom overduidelijk is bewezen: Podenco’s hebben humor, héél veel humor!
Mieke
Creatief met lapjes geeft een verrassend resultaat.
Simon kan geen antwoord geven waarom hij plaids verzamelt.
Slapend op zijn lievelingskussentje
En toen ging hij plotseling verhuizen!
Voor zichzelf een mancave ingericht, haha!
Van de scheepskist een uitkijktoren gemaakt.