Nieuwsbrief N° 100
100!
In deze 100ste nieuwsbrief aandacht voor de geadopteerde honden van de afgelopen maand. We kijken terug op een gezellig Hobodogs-wandeling en natuurlijk ontbreekt de Column van Mieke ook niet!
- Negri heeft inmiddels zijn intrek genomen bij haar adoptanten. En zo krijg deze leuke Breton een geweldig leven. Ook Fraile is inmiddels thuis bij zijn adoptiegezin. Fraile wachtte lang in de shelter en bij elke ontmoeting in Spanje zagen we hoe leuk hij is. En nu kan hij dus eindelijk gaan genieten van het leven. De adoptie van Miranda verliep heel snel. Ze stond nog maar net op de website en toen werd er een adoptant verliefd op haar. Ook zij is inmiddels in Nederland. Shelma is nu nog in Spanje, maar ook zij is geadopteerd en kan nu langzaam gaan aftellen. Datzelfde geldt voor Button. Hij werd opgemerkt door adoptanten van Hobodogs die onlangs afscheid moesten nemen van twee van hun honden, Max en Yango. Chavo verruilde het opvanggezin van Katrien voor een forever-home en daarmee heeft hij net als zijn broertje Chile een thuis. En dat geldt ook voor kleine Roller. Hij verbleef een aantal maanden bij Lieve in opvang maar heeft nu ook de overstap gemaakt naat zijn adoptie-gezin.
- Afgelopen zondag 11 mei was het moederdag maar het was ook de dag van de Hobodogs-wandeling. Het weer was geweldig en ook de opkomst. Bijna 100 mensen zijn gekomen. Onder hen Mayte en Mari Carmen van Puntanimals. Het weerzien met veel van hun honden was prachtig en emotioneel. De situatie in Spanje is erg zwaar en daarom is het voor hen echt een opsteker als ze kunnen zien hoe goed hun honden terecht gekomen zijn. Tijdens de lunch (die helaas door wat organisatorische zaken wat chaotisch verliep, waarvoor excuses!) hebben we de loterij gehouden en dat heeft, samen met de online loterij, een mooi bedrag opgebracht, meer dan 800 euro! We ontvingen heel veel lieve berichten van mensen en prachtige foto’s en filmpjes werden geplaatst in o.a. de Facebookgroup Adopted Hobodogs. We willen alle mensen die spullen hebben gedoneerd, die geholpen hebben bij de voorbereiding en bij de loterij, die lootjes hebben gekocht en die de dag tot een prachtige dag hebben gemaakt heel hartelijk bedanken. Foto’s zijn te zien (en te plaatsen) in het Album “Wandeling 11 mei 2025” te vinden in de besloten FB-groep Adopted Hobodogs
- In deze Nieuwsbrief vragen we aandacht voor twee honden die al in Nederland zijn. Allereerst de mooie Oreo. Deze hond zat bijna zijn hele leven in de shelter van Almohadillas en hij was echt hun lieveling omdat hij zo ontzettend blij en aanhankelijk was. Maar uiteraard gunden ze hem een eigen plek, een eigen thuis bij liefdevolle adoptanten in Nederland of België. Daarom kwam Oreo in opvang. Oreo verblijft nu ruim een week in Nederland en mensen kunnen dus kennismaken met hem. Hij is een vrolijke jongen, soms wat lomp en uiteraard moet hij nog dingen leren. Hij staat hier op de website en zal binnenkort geüpdatet worden.
De tweede hond die wij in de spotlights willen zetten is Ikon. Ikon is al enige maanden bij zijn opvanggezin, nadat hij ruim 2 jaar in de Spaanse shelter zat. Ikon is een mix van nu 3,5 jaar oud. Ikon kan goed overweg met andere honden maar hij heeft graag alle aandacht voor zichzelf alleen dus hij kan het best als “single”- hond geplaatst worden. Ook Ikon is te ontmoeten! Lees over Ikon hier.
- En zoals altijd nu weer genieten van…..
DE COLUMN VAN MIEKE
Zo goed als nieuw
Zoals gewoonlijk lagen ze na de ochtendwandeling te soezelen en te doezelen bij het raam in het zonnetje. Kendall keek over zijn schouder naar Simon :’Wat ben je stil, moe van het wandelen?’
‘O nee hoor, ik ben niet moe, ik lig na te denken wat op dieet gaan betekent.’
“Op dieet gaan? Uuhh, heeft dat niet iets met eten te maken?’
“Dat zou best eens kunnen. En het heeft iets te maken met mijn korsetjes.’
‘Met je korsetjes? Vertel! Want hier begrijp ik niks van!’
Kendall draaide zich helemaal naar de kant van Simon: ‘Of misschien weet ik toch waar op dieet gaan mee te maken heeft! Kom maar op met je verhaal!’Cubana, die inmiddels wakker was geworden van de luidruchtige jongens, vroeg half slaperig waar het over ging. ‘Dat ga ik nu vertellen’ zei Simon, ‘luistert!’
“Ik moest mijn feest korsetje even passen. Omdat ik mee op visite mocht. Zogezegd, zogedaan. Nou, wat denk je, majesteit kreeg de bandjes niet dicht! Mijn feest korsetje past niet meer!
Heel even dacht majesteit dat het gekrompen was in de wasmachine. Gelukkig heb ik nog een zon- en feestdagen korsetje, dus dat opgezocht en gepast. Oei, oei, dat was ook te strak, véél te strak zelfs.’ Beetje beschaamd keek Simon Kendall en Cubana aan.
‘Tja’, reageerde Cubana als eerste, ‘tja, jij stopt ook alles in je mond. Maar dan ook álles! Je bent gewoon dikker geworden, dat is er aan de hand!’ En ze stopte haar neus weer tussen haar voorpootjes om verder te doezelen.
‘Jaaa, wat Cubana zegt, dat klopt Wat heb je alleen vanochtend tijdens de wandeling gevonden en opgegeten?’ Kendall dacht even na en ging verder: ‘een appel, een halve dode muis, restant zakje chips, En dit is enkel de opbrengst van één wandeling!’
“Daarna heeft hij in de keuken een stukje komkommer, een reepje paprika en een kwart tomaat opgesnoept.’ vulde Cubana aan.
“Ik hou van opgeruimd en netjes daarom ruim ik alles op. Beter gezegd, eet ik alles op. Ik help de schoonmaakploeg die buiten alle afval verzamelt en in huis hou ik de keukenvloer schoon.’ verweerde Simon zich. Maar hij kon van de gezichten aflezen dat Kendall en Cubana dit een zwak excuus vonden.
“Nu krijg je waarschijnlijk minder hapjes en liflafjes en dat is op dieet gaan! Precies wat ik dacht!’ Kendall rolde zich op en wilde net als Cubana verder gaan met doezelen.
‘Er is nog wat’, fluisterde Simon, ‘vanmiddag moet ik naar de dokter. Niet alleen om te wegen maar ook voor mijn oor. Ik heb een wratje op mijn oor.’
Onmiddellijk waren Kendall en Cubana klaarwakker.
“Dat is erg vervelend voor je Simon. Wil je dat ik mee ga?’ Kendall had oprecht te doen met Simon. “Ik zou wel willen, maar ik durf niet mee, het spijt me Simon.’ Cubana keek Simon verlegen aan. ‘Wat lief van jullie maar je hoeft niet mee hoor. Ik ben niet bang van de dokter.”
‘Hoe kan er toch een wratje groeien bij je oor?’ Vroeg Cubana zich af.
“Omdat ik mijn oren weinig gebruik, ze zijn nog zo goed als nieuw!’ Simon maakte er, zoals altijd, een grapje van. “Ik gebruik ze een enkele keer om te horen, dat is alles. Eigenlijk nooit om te luisteren.’ Simon rolde op zijn rug van plezier. ‘Dus kan een wratje in alle rust achter mijn oor groeien. Jullie bewegen je oren de hele dag door, wratjes krijgen bij jullie geen kans.’‘Nou, mijn oren bewegen niet heel veel hoor Simon. Omdat ze ernstig beschadigd zijn. Kijk maar.’ En Cubana hield haar hoofd gebogen zodat Simon haar oren goed kon zien.’Oei,’ zei Simon, ‘oei, ik zie dat er stukken uit je oren zijn geknipt, dat moet erge pijn hebben gedaan.’ Cubana wilde niet graag herinnerd worden aan de vele lange jaren van angst, altijd angst, elke dag, elke nacht. Ze keek zwijgend voor zich uit. Alsof ze heel even terug was in de tijd van toen.
‘Als het had gekund had je mijn zo-goed-als-nieuwe oren mogen hebben.’ Simon probeerde met een grapje het gesprek te hervatten. ‘Wat jammer dat ik ze er niet met een ritssluitinkje af kan ritsen!’ En daar moesten ze alledrie om lachen.
Er zijn 2 opties: de banden van de korsetjes een beetje ruimer stellen. Of Simon gaat op dieet.
Majesteit heeft voor optie 2 gekozen!En als laatste: dokter kan geen ritssluiting aan Simon’s oren maken. Cubana vindt het niet erg omdat bruine oren niet flatteus bij haar zwarte vacht kleuren.
P.s. Simon is bij de dokter geweest:
De dokter gaat het wratje weghalen. Simon is 900 gr aangekomen!