Nieuwsbrief N° 92, september 2024
In deze nieuwsbrief weer een mooie opsomming van geadopteerde honden
- Kleine Alfie ging na een korte opvangperiode over naar het adoptiegezin. Duna, die in Spanje werd opgevangen door de dierenarts, is inmiddels gearriveerd bij haar adoptanten. Galgo Boo heeft inmiddels ook al haar draai gevonden in het gezin waar ze voor altijd mag blijven. Tury verliet het opvanggezin van Clara en heeft nu een prachtig leven bij de adoptanten. Kaneki wist al snel de harten te stelen van verschillende mensen en dus kon Kaneki het opvanggezin van Linda omruilen voor een Forever-home. Flecos is inmiddels ook al in Nederland en woont nu bij een andere Hobodog en samen hebben ze het reuze naar hun zin. Heel blij waren we toen we hoorden dat Lima bij haar opvanger mag blijven. Zo hoeft dit gevoelige hondje niet opnieuw te wennen aan een verandering. Ook goed nieuws voor Zeta want eindelijk mag hij gaan uitkijken naar een nieuw leven, weg uit de shelter. Ook Sasha mag gaan aftellen en dan kan deze wat oudere galga, die in slechte conditie bij Puntanimals aankwam, gaan afreizen naar Nederland. Path, een andere galgo moest eerst nog behandeld worden tegen Erlichea maar ook zij kan binnenkort Spanje achter zich laten. En dan tenslotte Triana. Dit blije hondje heeft het opvanggezin van Katrien inmiddels ingeruild voor haar adoptie-gezin.
- Zaterdag 24 augustus waren Mari Carmen en Mayte, van Puntanimals, in België en daar hebben zij verschillende Hobodogs kunnen ontmoeten. Heel fijn dat ze dan kunnen zien hoe goed het de honden vergaat die zij gered hebben, zoals Yango:
- 20 september gaat het adoptieteam, op eigen kosten, naar Spanje om een bezoek te brengen aan Puntanimals, Hada en de honden van Lian. We zijn al druk aan het nadenken over de honden die we dan extra goed willen observeren en fotograferen. We proberen met veel honden te gaan wandelen om zo een goed beeld van ze te krijgen. Vooral willen we dan aandacht schenken aan de langzitters en hopen met goede informatie en goede beelden mensen enthousiast voor ze te maken. Mocht u extra informatie willen over een bepaalde hond, laat het ons dan weten! Een van de honden die we op deze manier in het zonnetje willen zetten is Serranito. Hij wacht al zo ontzettend lang in de shelter.
- We zoeken nog altijd een adoptant voor Zhorin. We zijn heel blij dat hij op 2 oktober 2024 gepresenteerd wordt bij Eigen Huis en Tuin, van RTL-4. Op die manier kan heel Nederland kennis met hem maken. Op naar de studio!
- En ja hoor…. we hebben er weer naar uitgekeken: DE COLUMN VAN MIEKE
Even iets anders.
Mijn column had ik in mijn hoofd al klaar. Het was een verhaal over Simon.
Over zijn geschaafde okseltjes, omdat hij altijd op zijn rug in het gras rolt.
En dan trekt zijn tuigje bij de oksels. Maar dat probleem is opgelost want Simon heeft een prachtig op maat aangemeten corsetje gekregen! En vanwege de kleur, oranje, noemen wij het een koninklijk corsetje! Met dit corsetje kan hij onbeperkt rollen, géén geschaafde okseltjes meer!Verder had ik nog willen vertellen over de taak die Simon zichzelf heeft toebedacht namelijk controlerend medewerker van de keuringsdienst van waarde!
Ik zal even uitleggen hoe dat zit: als op het etiket van een plaid staat dat dit van 100% wol is gemaakt, dan gaat Simon dat testen. Hij vertrouwt niet klakkeloos wat er op etiketten staat.
Hij moet er even op sabbelen om te proeven of het klopt van de bewering 100% wol.
Maar bij het neerhalen van de plaid die op de bank ligt, blijven er 2 hoektandjes vastzitten op de dubbele vouw. En dan rukt Simon als een dolle met zijn kromme voorpootjes de tand uit het plaid.
Gat erin! En dus kwestie met mij!Op dezelfde manier keurt hij leren schoenen: sabbel, sabbel, sabbel…Ja, echt leer!
Ook dan blijft er een hoektand ergens in haken.
Blijft over de onhebbelijke gewoonte dat hij als eerste de krant wil lezen.
Zou niet zo erg zijn als hij eerst eens ging oefenen hoe je een pagina omslaat.
Niet met je tanden Simon! Hij krijgt nu reclamefolders om te oefenen.
Die hoeft hij niet, zegt hij. Hij vindt de tekst niet interessant! Dan ga maar plaatjes kijken heb ik gezegd. Tot zover was mijn column klaar.Wat ik er nog aan toe wilde voegen was een opmerking over Simon’s intelligentie.
Want eerlijkheidshalve moet ik bij dit hele verhaal vermelden dat Simon nooit een artikel 2 keer zal keuren. Om een voorbeeld te noemen: hij keurt nooit 2x hetzelfde paar schoenen.
Ook nooit 2x dezelfde plaid. Nee, nee, hij keurt steeds een ander paar en een andere plaid!
Dat vind ik intelligent. Ja toch? Dat hij precies onthoudt wat hij al gekeurd heeft.
Eigenlijk hebben wij het vermoeden dat hij hoogbegaafd is. Waarom we dat denken?
Nou, als wij een ‘gekeurd artikel’ voor zijn neus houden en zijn naam op indringende toon uitspreken, dan rent hij hard weg! Dan begint er ergens in dat clowneske koppie iets van een actieve herinnering naar boven te borrelen. Dan ben je héél slim want er zijn hele volksstammen die totaal geen enkele actieve herinnering hebben.Maar nog voordat ik het verhaal in mijn hoofd op kon schrijven, gebeurde er iets wat heel belangrijk is om te vertellen: er zou weer een logeetje komen.
Ze zou gisteren aankomen. Dit keer was een ouder dametje de gelukkige.
We hadden foto’s ontvangen. In haar ogen zagen we verdriet. De vele littekens op haar lijfje getuigden van een zwaar leven. Oei, dacht ik, oei! Hoe gaan we haar opvangen? Gaat ze ons vertrouwen? Is ze erg bang? Paul is daar heel nuchter in: we zien het wel. Komt goed.Dus op een zaterdagochtend stonden we met een groepje mensen te wachten op de ‘rescue-taxi’ die keurig op tijd het parkeerterrein op kwam rijden.
En toen was Cubana aan de beurt om uit te stappen en haar eerste stapjes op Nederlandse bodem te zetten. Ze aarzelde. Ze durfde niet meteen. Maar daar stond ze dan.
Met een krom ruggetje, staartje verstopt, keek ze om zich heen.
Paul ging met haar lopen en heel voorzichtig kwam het staartje tevoorschijn en liep ze met een rechte rug. Ze produceerde twee flinke kakhopen en daarna hebben we haar in de auto gezet en zijn we naar huis gereden.Ze durfde niet door de poort naar de tuin te gaan. Bleef direct zitten. Dat was prima. We hebben haar water en eten gegeven. Voorzichtig een beetje verder in de tuin gemanouvreerd zodat we haar konden wassen. Dat vond ze fijn, dat kon ik merken aan de manier waarop ze tegendruk gaf met haar lijfje. We hielden haar aangelijnd want ze wilde zich het liefst verstoppen. En dat is niet fijn.
Gaandeweg voelde ze zich ietsje meer ontspannen, althans, ze was te moe om nog veel tegenstand te bieden. Haar ogen vielen dicht, haar hoofdje zakte scheef op de rand van het kussen en ze sliep.
Voordat we gingen slapen heeft ze nog een hele grote plas gedaan en toen was de eerste dag van haar nieuwe leven voorbij. Vannacht heeft ze prima geslapen. Vanochtend buiten een heel klein rondje gewandeld. Weer een hele grote plas en een supergrote drollenhoop gedaan en weer snel naar binnen. Ze heeft een hoekje in de keuken gekozen om te gaan liggen. Dichtbij de tafel waar we vaak zitten. Dat is prima want zo kan ik naar haar kijken zonder dat ze het in de gaten heeft,
Ze heeft heel veel littekens. Midden op haar hoofd een kale plek, in haar hals een fikse plek, er zijn stukken uit beide oren weg. Lijken op gaten die met een perforator zijn gemaakt en daarna zijn uitgescheurd. (We hebben eerder een galga gehad met dezelfde verminking.)
Ook haar lichaam draagt sporen van een wreed verleden.Vanochtend tijdens het ontbijt, keek ik hoe ze haar brokken at.
Ze had haar hoofd een beetje naar voren zodat je de plekken in haar hals goed kon zien.
Ik vroeg me af zou ze hard gehuild hebben toen haar oren werden verminkt?
En hoe is de plek op haar hoofd ontstaan?
Heeft ze vastgezeten aan een touw wat ingegroeid is?
En heeft ze daarom een groot litteken in haar hals?
Waarom ontbreken er zoveel tanden in haar mond?
Hoe vaak heeft ze alleen en gewond in een donker hok gelegen?
Er zal geen antwoord op deze vragen komen.Het geeft wél het antwoord op de vraag waarom ze in een reflex terugdeinst als je haar benadert.
Heel simpel, ze is door ervaring wijs geworden; handen kunnen vreselijke dingen met je doen.
Haar galgero bracht haar naar de shelter samen met nog enkele gala’s die hij ‘niet meer kon gebruiken.’ Cubana was doodziek, ze was er heel slecht aan toe. Voor het eerst heeft ze direct alle medische zorg gekregen die nodig was: de dierenarts stelde vast dat ze zwanger was maar niet alle pups leefden nog. Dus meteen opereren.En nu logeert ze bij ons. Om te herstellen.
Om te ervaren dat er een ander leven is begonnen.Komt goed, komt goed!
Mieke
