Nieuwsbrief N° 88, mei 2024
In deze nieuwsbrief alweer zo’n mooie Column van Mieke!
- We beginnen zoals altijd met de honden die de afgelopen 4 weken geadopteerd zijn. Dat Aaroncita snel een baasje vond is niet zo verwonderlijk, want wat een schattige pup is dat! Hij gaat wonen bij een andere Hobodog. We zoeken voor zijn vader (Aaron) en zijn moeder (Kimi) nog een fijne plek. Nog zo’n schattige pup, Alvarito hoeft gelukkig ook niet op te groeien in de shelter want ook hij is geadopteerd. Simon mag gaan aftellen want hij is geadopteerd en gaat bij een geweldig adoptie-gezin wonen waar men al tientallen honden opving voor Hobodogs. Maar Simon moet nog even geduld hebben want hij zal eerst nog behandeld moeten worden voor filaria. Linzy verblijft inmiddels al bij haar adoptiegezin en ze heeft het daar goed naar haar zin. Rubius, de prachtige galgo die zo ontzettend lang bij Puntanimals wachtte op een adoptant kreeg goed nieuws: hij mag bij zijn opvanggezin blijven. Mojito heeft het opvanggezin verruild voor zijn adoptiegezin. Ook podenco Mia heeft inmiddels haar opvanggezin verlaten en zij geniet van het samenwonen met de hond die al in het adoptiegezin woont, Goed nieuws voor senior Copito, want ook hij reist binnenkort af naar Nederland. en wat een geluk voor de zusjes Gala en Nova! Ze zijn samen geadopteerd nadat ze in Spanje teruggebracht werden naar de shelter
- We kijken terug op de Hobodogs wandeling van 20 april. Mayte en Mari-Carmen van Puntanimals hebben enorm genoten van het weerzien met veel van hun honden en de ontmoeting met adoptanten. De loterij was een groot succes en heeft een mooi bedrag opgeleverd dat uiteraard ten goede komt aan honden in nood. Op Facebook hebben wij veel foto’s geplaatst en ook in de besloten groep Adopted Hobodogs! hebben verschillende adoptanten berichten geplaatst.
- De NVWA controleert regelmatig het werk van stichtingen zoals Hobodogs en let dan met name op de juistheid van de reispapieren. Onlangs hebben ze aan een andere stichting een boete gegeven omdat deze stichting geen zogenaamde Bijsluiter (op papier) had overhandigd aan de adoptanten. Inmiddels is de NVWA akkoord met een Digitale Bijsluiter. Deze Bijsluiter staat op de website. Klik hier om de bijsluiter te lezen. Mocht u vragen hebben over de bijsluiter dan horen wij het graag. De bijsluiter verwijst naar de site van de van de LICG (Landelijk InformatieCentrum Gezelschapsdieren). Daar is veel informatie te vinden over o.a. aanschaf en houden van honden en ook bijsluiters van verschillende hondenrassen: https://www.licg.nl/honden/
- Eind mei komen er enkele nieuwe honden in opvang. Zij staan nog niet allemaal op onze website. Onder hen Klein: een lief teefje dat gevangen werd samen met haar twee pups. De pups zijn geadopteerd en we hopen voor moeder Klein ook een fijne plek te vinden.
Een ander hondje dat in opvang komt is Marifé, meer info over haar volgt:
Ook Chico komt in opvang: https://hobodogs.nl/chico-2/
En tenslotte Rayo:
- En dan is het nu tijd voor De Column van Mieke
Een doosje pareltjes
De ochtend na het afscheid word ik wakker met een naar en kil gevoel. Meteen weet ik waarom ik me niet happy voel: ze is er niet meer.
Ik kleed me aan, ga naar beneden en drie vriendjes begroeten me uitbundig. Ook al wil ik het niet, ik zie vooral het lege kussen.
Ze is er niet meer. Ze is er echt niet meer. Nooit meer.Na de wandeling ontbijt maken voor ons en de honden.
Zwijgend pak ik de vierde bak die leeg is en zet die in een kast in de garage.Iedereen eet. Wij ook. We kijken elkaar aan.
Wat we tegen elkaar willen zeggen kan zonder woorden: ze heeft geen pijn meer, het is goed. Ik kijk naar de binnengekomen mails; morgen om half elf wordt ze gecremeerd, laat het crematorium weten.“Ik zal de hoes van het kussen wassen, dan kan het daarna schon naar zolder worden gebracht. Haar etensbak is al opgeborgen in de garage. Ik zal ok haar plaidje in de was doen.
Is er nog meer wat in de was kan?” “Nee, ik dacht het niet.”Langzaam wennen we aan het feit dat ze er niet meer is.
Nog niet helemaal; op meerdere momenten is ze er ineens weer.
Als de zon ’s ochtends in de keuken schijnt. Dan keek ze je vragend aan of je haar kleine kussen wilde neerleggen. Tuurlijk!
Daarna scheen de zon op het kleine bankje in de tuin. Het volgende lievelingsplekje.
Dan tilden we haar op en legden we haar op de bank. Ze kneep haar oogjes dan dicht en slaakte een diepe zucht. Ze genoot!Alles is herinnering geworden. Hoe ze rook, hoe ze voelde, hoe haar blaf klonk, alles.
Hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer herinneringen.
En toen we vorige week vroeg in de ochtend in het bos liepen kon ik voor het eerst glimlachen toen ik met Kendall op de hoek stond waar ze altijd stokstijf stil bleef staan om te zien of Paul met de jongens ons nog volgde.
Maar toen onverwacht op de radio haar liedje werd gedraaid was het toch nog een heel moeilijk moment.Intussen lag haar kussen met schone hoes klaar om naar zolder te worden gebracht.
Ik vroeg me af wat ze graag gewild zou hebben: welke bestemming ze gewild zou hebben.
Ik weet meer dan 1000% zeker dat ze zonder een moment na te denken had gezegd: doorgeven aan wie het nodig heeft. Niet ongebruikt en nutteloos laten liggen.Sinds haar afscheid wandel ik alleen in het bos. En tijdens zo’n wandeling ontstond het idee om haar wens en mijn wens werkelijkheid te laten worden.
Een nieuwe gebruiker voor haar kussen en een maatje voor mij om te wandelen.
Nee, ik hoefde niet lang te zoeken, integendeel, het was eerder moeilijk om te kiezen.Inmiddels weten jullie waarschijnlijk al wie binnenkort bij ons komt wonen: Simon!
Hij moet zijn behandeling tegen filaria afmaken maar ik heb alle tijd. Hij hoeft zich niet te haasten; ik wacht zolang als nodig is.
Sinds ik weet dat hij komt, is er iets veranderd.
Ik kan steeds vaker met een glimlach naar de vele mooie herinneringen kijken.
Zelfs haar tuigje heb ik nu kunnen wassen, wetende dat haar haartjes tijdens de wasbeurt zouden verdwijnen. Ook haar naam was vervaagd Binnenkort schrijf ik er zijn naam in: Simon Saanen.En langzamerhand worden de herinneringen pareltjes die ik in een doosje in mijn hart bewaar. Af en toe, als ik luister naar muziek die erbij hoort of als ik alleen in het bos wandel, open ik het doosje en bekijk een van de pareltjes.
Steeds vaker met een glimlach maar ook nog wel met een traan. Want in het doosje bewaar ik heel veel herinneringen.
Over een poosje, als Simon er is, gaan we samen wandelen.
En dan vertel ik hem over mijn mooie herinneringen.Hoe het begon met juffrouw Dora en Pien, met Lucas en Galgui, Over Toto, Pop en Calima die met me mee naar school gingen, Over Neva, Kendall en Monte, over Mohr en Yssel.
En Beppie zal onzichtbaar mee luisteren en glimlachen
