Nieuwsbrief N° 97, februari 2025

By Ilse van den Oetelaar, 14 februari 2025

In deze nieuwsbrief een mooie Column van Mieke en zet 11 mei in je agenda!!!

• De afgelopen weken zijn er weer enkele honden geadopteerd. We vonden voor de herplaatsers Happy en Gaston, voorheen Simba, een nieuwe plek.  Pancho kon al na een weekje het opvanggezin van Katrien verlaten. Elliot had geluk want hij mocht in het opvanggezin van Jessica blijven. Ook geluk voor Selva, want deze prachtige galgo mocht ook blijven in haar opvanggezin. Ze verbleef daar al een aantal jaren en we hebben geconcludeerd dat er geen betere plek voor haar te vinden is. Bijzondere Flori mag binnenkort Spanje verlaten want ook zij is geadopteerd. En dat geldt ook voor Bruxa, dit hondje is welkom bij de adoptant die eerder al Hobodog Djingo adopteerde.

 

 

• We deden een oproep voor Nillis. Na aankomst in het opvanggezin van Annelies bleek dat hij ernstige problemen had: twee heupen waren zwaar beschadigd, een elleboog was niet goed en hij had een kogel in zijn lijf. Het resultaat van veel tegenslag en geweld. In eerste instantie was het de vraag of Nillis nog te helpen was. Gelukkig werd er een goede dierenarts gevonden en er kwam een heel behandelplan voor Nillis. Te beginnen met één heupoperatie. Het was duidelijk dat alle behandelingen enkele duizenden euro’s zou gaan kosten. Verschillende vrijwilligers en vrienden van Hobodogs en Annelies zetten allerlei acties op en zo ontvingen wij vele donaties en kon de eerste operatie plaatsvinden.  We hebben nu ruim 3600 euro bijeen. Helaas is dit niet genoeg en dus blijven wij hopen op donaties voor Nillis: Geef Nillis een pijnloos leven! Uiteraard zijn de rekeningen bij ons in te zien. Met Nillis gaat het naar omstandigheden heel goed, natuurlijk mede dankzij de goede zorgen van Annelies en de steun van haar honden Lupa en Mellow.

 

 

 

 

• SAVE THE DATE! 

De Voorjaarswandeling komt er weer aan! Ditmaal zal deze plaatsvinden op ZONDAG 11 MEI.

We zijn de afgelopen weken heel druk doende geweest om een geschikte locatie te vinden waar we met veel mensen en veel honden welkom zijn, waar een losloopgebied is en waar we een gezamenlijke lunch kunnen gebruiken. We zullen binnenkort meer bekendmaken over de locatie en de aanmelding.

We hopen dat ook dit jaar onze Spaanse dierenvrienden aanwezig kunnen zijn zodat ze kunnen zien hoe goed hun honden terechtgekomen zijn!

 

 

 

• En dan is het weer tijd voor…….

 

De Column van Mieke

 

Kunnen we?

Onze honden hebben alledrie een ingebouwde klok. En die klok geeft aan wat er volgens rooster moet gebeuren. Voor elke activiteit hebben ze een apart signaal: als het tijd is voor een hapje of een brokje staan ze op, rekken zich kreunend uit en kuieren vervolgens langzaam naar de keuken waar ze voor het aanrecht gaan zitten met hun neus omhoog.

Is het tijd voor een wandeling dan springen ze uitbundig rondjes om hun as, likken elkaars mond en onze handen en ongeduldig duwen ze met hun neus tegen je handen.

Onmogelijk om niet te doen wat er gevraagd wordt dus zeg je als het etenstijd is: ‘Ja, ja, ik heb het begrepen, ik ga jullie eten klaar maken!’ Sloom sloffend verdwijn je naar de garage om even later met drie bakken met brokken terug te komen.

Terwijl je de bakken op het aanrecht zet zoek je in de koelkast naar het emmertje Griekse yoghurt.
In elke bak een flinke schep yoghurt, de brokken lekker door de yoghurt roeren en klaar.

En dan volgt het vaste etenstijd-ritueel. Huh, zul je zeggen, hoezo, waarvoor is dat?
Dat is nodig omdat ze alledrie vanuit hun verleden moeite hebben met situaties die veel stress gaven en eten was daar een van. We hebben een modus gevonden waarop het voor alledrie zo min mogelijk spanning geeft. Simon eet in de keuken, zijn bak staat op een antislip standaardje. Cubana krijgt haar eten in een hoge standaard. De bak voor Kendall staat op een poef met een antislip onderzetter in de woonkamer.

Als ze in de vaste volgorde hun bak hebben gekregen moeten wij gaan zitten, niet bewegen, helemaal stil blijven zitten want bij de minste beweging loopt Cubana weg en gaat ze zenuwachtig ijsberen met als gevolg dat Kendall ook niet meer eet.Dus ter voorkoming van onrust adem in, adem uit en verroer je niet.

Maar niet altijd begint Kendall te eten. Als Simon en Cubana klaar zijn met eten en dat zijn ze heel snel, gaat Paul naast hem zitten, om hem de eerste hapjes te voeren en dan begint hij meestal te eten.
Kendall is als jonge hond vaak en fel aangevallen door andere honden en alhoewel hij al 8 jaar bij ons woont blijft hij timide tijdens het eten.
En ook voor Cubana geeft eten veel spanning.

Daarom verloopt het eten altijd volgens hetzelfde protocol.

Rond lunchtijd krijgen ze nog een keertje yoghurt omdat wij dan ook yoghurt eten en omdat ze het zo lekker vinden. Griekse yoghurt.
Ook dan is er een vast ritueel: Cubana krijgt een paar flinke scheppen in haar bak, Simon krijgt in een schaaltje en Kendall krijgt het emmertje.
Nou, dit was het dagelijks terugkerend ritueel rondom eten.

Gaan we nu verder met de volgende activiteit: wandelen.

Voor elk seizoen geldt een andere werkwijze.
Momenteel is het winter en dit betekent dat er eerst gekeken wordt naar de weersvoorspelling.
En vooral naar de temperatuur. Want dat is het uitgangspunt bij het kiezen van de juiste kleding!
Niet lachen maar ik durf te zeggen dat dit trio zo ongeveer een walk-in-closet heeft waarin voor elk weertype een shirt of jas aanwezig is.
Enfin, boven 10 graden is enkel een shirt noodzakelijk. Dat wil zeggen, als het niet te hard waait kan Kendall zonder naar buiten maar Cubana niet omdat ze nog een beetje dun is.
Voor temperaturen onder 10 graden is de keuze reuze: winterjas gevoerd, winddicht jack, dik fleece jack, winddicht shirt en als laatste regenjas met capuchon.
Vanochtend kiezen we voor de winterjas met rits voor Cubana en Kendall.
Voor Kendall is een halsband voldoende maar Cubana krijgt nog een veiligheidstuigje aan.
Ziezo die twee zijn aangekleed!
Nu Simon nog! Simon is heel makkelijk: hij heeft 3 korsetjes waarvan eentje voor zon- en feestdagen en 2 voor doordeweeks gebruik.
Simon heeft een jasje maar dat zit hem in de weg tijdens zijn dagelijkse speurwerk.
Want Simon snuift en snuffelt in alle bosjes en struiken. Hij rolt graag op zijn rug in het gras, kortom, een jas belemmert hem teveel in wat hij het liefste doet. Een natte jas zit niet lekker.
En koud heeft hij het nooit. Dus wanneer Simon zijn korstje aan heeft zijn we eindelijk zo ver en roep ik naar Paul: ‘Kunnen we?’
Bijna altijd antwoordt hij dan: “Ja, we kunnen!”

Heel soms, nou eigenlijk redelijk vaak is het antwoord: “Bijna, ik moet nog even plassen!”
Grrrrr! Staan 3 honden aangekleed en opgetuigd te wachten totdat enkele minuten later klinkt:

“Ja hoor, we kunnen!”

Mieke