Nieuwsbrief N° 80 (met column!) september 2023

By Ilse van den Oetelaar, 14 september 2023

Dit is nieuwsbrief n° 80 met de eerste column geschreven door Mieke Saanen.

We beginnen zoals altijd met een opsomming van de honden die geadopteerd zijn de afgelopen 4 weken.

• Marcelo weet al enige tijd dat hij mag afreizen naar zijn adoptiegezin, en nu hij behandeld is, is hij reisklaar en kan hij gaan aftellen. Max, het leuke mishondje dat in zijn korte leven al veel nare ervaringen heeft gehad kan ook uitkijken naar een nieuwe start. Joy, een podencootje reist over een paar weekjes af. Omdat haar adoptant een ongelukje had gehad moest ze wat langer wachten maar binnenkort is het dan toch zover voor Joy. Chiara, die werd gevonden met haar pups, is ook geadopteerd en ook al haar pups hebben inmiddels een eigen plek gevonden. Het hele goede nieuws voor Yako luidde: je mag blijven! Hij verbleef al enige tijden een opvanggezin maar met het oog op zijn angsten en de lange weg die hij af te leggen heeft, heeft de opvanger besloten dat hij niet wéér hoeft te verhuizen. Voor Nudos is ook een adoptie-gezin gevonden en dat vinden we echt geweldig want Nudos bleek na aankomst in Nederland allerlei gezondheidsklachten te hebben. Nudos had het geluk dat hij in en geweldig opvanggezin terecht kwam en dat heeft hij alle begeleiding, verzorging en liefde gekregen die hij nodig heeft. Met een duidelijk verhaal en na een fijne kennismaking heeft het adoptie-gezin hun Ja-woord gegeven aan Nudos
• Mayte en Mari Carmen van Puntanimals bezochten 9-10 september België. Ze waren daar op uitnodiging van een Belgische stichting. Op zondag organiseerden Lieve en Katrien een wandeling voor adoptanten van Hobodogs in de buurt van Gent. Voor onze Spaanse vriendinnen was het geweldig om de honden te zien die zij ooit gered hadden en in goed vertrouwen hebben overgedragen. Ze hebben genoten! 
• Eind september gaat het adoptie-team weer op werkbezoek naar Spanje (Uiteraard geheel op eigen kosten). Dat geeft ons de kans om veel honden te ontmoeten, nieuwe foto’s en filmpjes te maken. Op die manier hopen we nog meer informatie te kunnen krijgen over een hond. We gaan de shelters (de oude en de nieuwe-in- aanbouw) van Puntanimals bezoeken. We gaan onze vrienden van Hada ontmoeten en kijken hoe het met de honden is die zij in de betaalde opvang hebben. Ook gaan we Lian ontmoeten en met haar gaan we de honden die op haar kosten in de opvang zitten ontmoeten. Mocht u een hondje op het oog hebben en speciale vragen hebben over een hond, laat het ons weten. We kunnen dan extra tijd vrijmaken voor de hond om zo uw vragen te kunnen beantwoorden.

 

• En hier is ie dan…. de beloofde Column van Mieke:

 

Voordat ik mijn eerste column ga schrijven zal ik me eerst kort voorstellen:
Mijn naam is Mieke Saanen, met Paul woon ik in een klein Brabants dorpje.
Wij wonen daar samen met onze 2 galgo’s Kendall en Monte, podenco Beppie en poes Sofia.
In 2003 kwam ik in aanraking met onze eerste galgo, Galgui was haar naam en sindsdien heeft het lot van galgo’s en podenco’s me niet meer los gelaten.
In mijn verhaaltjes zullen onze honden de hoofdrol spelen.
Regelmatig hebben we een ‘logeetje’ die nog op zoek is naar een eigen thuis.
Natuurlijk zal ik daarover ook schrijven.
Kan ik beginnen? Vooruit dan

Wat betreft Beppie….

Ze woont 13 maanden bij ons en wat toevallig, ze is 13 jaar oud!
We waren helemaal niet op zoek naar een 3e hond erbij. Integendeel! Paul kent mij na zoveel jaren en vond 2 honden met af en toe een logé erbij, mooi genoeg.
En mooi genoeg betekent dan overzichtelijk, hanteerbaar, gewoon handig.
Hij kijkt niet op sites met rescue honden, volgt geen facebook, kortom aandoenlijke foto’s en noodoproepen bereiken hem niet. Dat is pas lekker rustig leven!
Hoe anders is dat met mij; ik zie elke dag op internet sites honden die een thuis zoeken en wat mij betreft wel mogen komen! Elke dag verleiding, dan gaat het een keertje mis, daar kun je op wachten. Toch?

Enfin, ergens in juni 2022 kreeg ik een berichtje met een foto erbij van een oud hondje dat zwervend was gevonden door een leerkracht op weg naar school.
Ze was er niet best aan toe en had medische hulp nodig. De leerlingen van zijn school hebben acties gehouden, geld ingezameld zodat de dierenarts rekeningen betaald konden worden. En hoe nu verder? Naar een asiel brengen?
Ooit was ik ook leerkracht, ooit hebben de leerlingen van mijn school ook geld ingezameld, heel veel geld, voor Esperanza die half dood uit een vuilcontainer is gevist, voor vliegtickets…oeps….je begrijpt wat dit berichtje met me deed.

‘Als we er nog een klein hondje bij zouden krijgen, dan zou dat in de auto achter mijn stoel kunnen liggen. Een kleintje past daar wel” zei ik zo nonchalant mogelijk tegen Paul terwijl hij de zaterdagochtend krant las. “Daar zouden Kendall en Monte geen last van hebben. En een logeetje kan eventueel op de achterbank. Zoals we altijd doen. Wil je nog koffie?”
‘Ja, lekker” “Sneetje krentenbrood erbij? En zullen we dat dan maar gewoon doen? Een klein hondje erbij? Wil je boter op je krentenbrood?”
“Wacht even, krentenbrood, klein hondje, trap ik weer ergens in? Ga ik ongemerkt weer met iets akkoord?” “Nou zeg even of je boter op je krentenbrood wil, ja of nee?”
“Nee, nee, ik wil eerst weten hoe dat zit met een klein hondje erbij!”
“Ze is al 12 jaar. Zwervend gevonden. Is geopereerd aan mamma tumoren, heeft bijna geen tanden meer, gewoon een oud hondje dat het verdient om haar laatste jaren gelukkig te zijn.
Dat kan toch wel bij ons? En wil je nu boter, ja of nee?”
Ik keek Paul aan, hij kijkt mij aan, ik moet lachen, Paul lacht terug, En dan weet ik het al: het is 2 keer ja: ja, het hondje mag komen en ja, boter op het sneetje krentenbrood!

“We noemen haar Beppie. Dat is een vrolijke naam.” O ja hoor, prima.”
In Spanje was men erg blij dat Beppie bij ons heel welkom was.
Met mijn verjaardag kreeg ik een lieve kaart van haar. Ik was er heel blij mee.
En op zaterdag 16 juli, de verjaardag van mijn oma, gingen we met de jongens Beppie halen.
De chauffeur vertelde dat ze de hele reis gehuild heeft. Ach, ach, wat sneu. Dat hadden we nog nooit van onze logeetjes gehoord. Maar al snel begrepen we waar dat waarschijnlijk mee te maken had. Beppie was zwervend gevonden, bij elk bestelautootje ging ze zacht jammerend aan de achterkant snuffelen. Dan zocht ze iets dat was duidelijk. Wij vermoeden dat ze kort nadat ze haar laatste puppy’s heeft gehad, is afgedankt. Uit de auto gezet?
Als ze pup geluiden hoort dan zoekt ze jammerend overal in huis en in de tuin. Dat is zo verdrietig om te zien. Ook merkten we dat ze hoogstwaarschijnlijk altijd aan een touw/ketting heeft gezeten. In haar hals zag je de sporen van een touw/ketting.

Terug naar de dag van aankomst: Beppie was vanaf het eerste moment super zindelijk.
Ze plast elke ochtend op dezelfde plek en enkele meters verder produceert ze een grote boodschap. Ze vond het eng om uit een bak te eten. Dus voerde Paul haar.
Uit een bak eten is nog steeds een moeilijk punt.
Uit een leeg yoghurt emmertje eet ze haar brokken sinds kort redelijk ontspannen.
Ze durfde ook niet direct op een kussen te gaan liggen.
Dat ging goed zolang we dichtbij haar zaten. Inmiddels ligt ze op elk kussen.

Buiten voelde ze zich bedreigd door andere honden. Dan ging ze heel hard blaffen.
Ik denk dat ze niet gewend was dat er iemand is die ervoor zorgt dat ze veilig is.
Het blaffen is heel veel minder. Nog een paar honden blijft ze ‘uitschelden’.
Maar Beppie heeft een tuigje met een handvat. Dus op een gegeven moment verbreken we de verbinding door haar op te tillen en om te draaien. Meestal stopt ze dan.
Het is duidelijk dat ze haar hele leven, vastzittend aan een korte ketting, in haar eentje haar pups en zichzelf heeft moeten verdedigen tegen allerlei gevaren.
Dat ze nu in een veilige omgeving woont en het gedrag van vroeger niet meer nodig is, dat begint ze steeds meer te begrijpen.

En nu woont ze alweer ruim 1 jaar bij ons. Ze is zo verschrikkelijk aandoenlijk.
Sinds een week of drie komt ze ’s avonds ineens naar ons toe. Dan komt ze om een knuffel vragen. Heel verlegen staat ze dan voor ons. Want toen ze kwam was ze een hondje dat totaal geen affectie gewend was. Nooit gehad. Altijd alert en op haar hoede voor handen. En nu komt ze vragen om aangeraakt te worden. Ze vertrouwt ons dus. Dat is zo’n groot cadeau! Dat ze alleen is achtergelaten, is traumatisch voor haar geweest.
Dat merken we nog steeds als we wandelen; ze blijft angstvallig in de gaten houden waar Kendall en Monte zijn. Als ik in het bos een paadje insla, staat ze stokstijf stil om er zeker van te zijn dat de jongens, haar grote vrienden, ook komen.

Na 1 jaar Beppie kan ik zeggen dat we haar voor geen goud willen missen!
Om haar te zien genieten is zo ontroerend. Daar word je blij van.
Ja ze is oud, dat is waar. Maar juist omdat ze oud is, was er geen tijd te verliezen om haar snel een thuis te geven. Als u de ruimte heeft in uw hart en uw huis….kijk dan ook naar de oudere honden die een eigen mandje zoeken. Echt doen. Krijg je geen spijt van.
Als je twijfelt, vraag Paul!

Hij zegt nog steeds ja tegen boter op zijn krentenbrood en
JAAAAAAA tegen een ouder hondje!
Want Beppie en Paul dat is heel veel handen en pootjes op een buik!

Tot de volgende keer!
Mieke

Eten uit de hand:

:

Durfde eerst niet op een kussen te gaan liggen, maar nu wel:

Een tuigje met een handvat!:

En nu is Beppie blij en gelukkig: