Op 6 oktober 2018 brachten we een bezoek aan het dopingstation van Huelva.
In dit dodingstation hebben dierenarts Elena en de vrijwilligers van HADA een project opgezet:
proyecto vida perrera huelva – asociación hada.
Dit betekent dat de vrijwilligers 1 of soms 2 keer per week het dodingstation mogen bezoeken en zij voor dieren een adoptie-gezin mogen zoeken. Tijdens hun bezoek kunnen ze even wat aandacht geven aan de dieren, foto’s en filmpjes maken en Elena kan bloed afnemen voor onderzoek.
Stichting Hobodogs is een van de stichtingen met wie zij samenwerken om zo de kans op adoptie te vergroten.
Sinds HADA toegang heeft tot het dodingstation ( 4 jaar geleden) zijn zij de honden gaan nummeren en inmiddels zitten ze bijna op nummer 1300. Vanuit de gemeente mag er maar een beperkt aantal honden in het station zijn en als ze dat aantal te boven gaan worden er honden gedood….
HADA heeft door middel van hun goede werk kunnen voorkomen dat er de afgelopen 4 jaar honden werden gedood door ‘overbevolking’. Ze hebben dus voor heel veel honden een adoptant gevonden.
Tijdens ons bezoek werden we enorm geraakt door de volle hokken, de smekende ogen, de gestresste honden, het lawaai… Het onderstaand filmpje geeft een goed beeld van de toestand tijdens ons bezoek.
Minstens zo geraakt werden wij door de verhalen van de vrijwilligers van HADA. Ze komen altijd handen te kort, er zijn maar weinig mensen die in deze trieste omstandigheden vrijwilligerswerk willen doen. De vrijwilligers moeten zich immers continu bewust zijn van het feit dat ze te gast zijn in deze gemeentelijke perrera. Om de medewerking van de gemeente en de gemeente-werkers ter plekke te krijgen en te houden moeten zij soms hun gevoel voor zich houden. Want het zou vreselijk zijn als HADA de toegang tot het dodingstation zou kwijtraken.
Het handjevol vrijwilligers en Elena werken keihard om adopties voor elkaar te krijgen maar soms is het heel frusterend: afgelopen week werden er 4 honden geadopteerd, maar er werden 24 (!) honden in het dodingstation opgenomen. We vroegen Elena hoe ze het volhoudt, haar antwoord: “ik probeer niet meer na te denken maar vooral te dóen…” Sommige honden hebben behandeling nodig, maar kunnen deze niet krijgen omdat de vrijwilligers ze niet voldoende kunnen begeleiden en verzorgen, en vaak is er ook geen geld voor dure behandelingen. Terwijl sommige behandelingen heel ” eenvoudig” zijn…
Onze bewondering voor de mensen van HADA is enorm. Echt niet met woorden te beschrijven.
We hebben uitgesproken dat we nog méér dan afgelopen jaar, ons best zullen doen om voor de honden een adoptant te vinden.
Voor de Dalmatier is er inmiddels een adoptant gevonden. Hij gaat luisteren naar de naam James. En er is belangstelling voor de zwart/witte galgo mix (n° 1132)